چتر حمایت بر حیات حیوانات

در لابه‌لای دغدغه‌های ریز و درشت زندگی و سرعت سرسام‌آور آن و افزایش حدود و حریم شهرنشینی به جنگل‌ها، کوه‌ها، رود‌ها و تالاب‌ها، حیوانات هستند که مظلومانه قربانی زیاده‌خواهی و خودخواهی انسان‌ها شده‌اند. هنوز مرگ غم‌انگیز کاوه، یوز ایرانی را فراموش نکرده بودیم که قربانی بی‌احترامی انسان‌ها به محیط‌زیست شد و با بلعیدن تکه چرمی راه روده‌اش مسدود و زندگی‌اش خاتمه یافت که انتشار ویدئو‌هایی دردناک از کشتار سگ‌های کهریزک با تزریق سم به قلب آن‌ها در فضای مجازی، دنیای حامیان حیوانات را مملو از غم و اندوه کرد. پیمانکار خاطی برکنار شد و فیلم به سال گذشته نسبت داده شد و شهرداران منطقه بابت این خشونت اظهار تأسف کردند، اما سؤالی که در این میان هربار بیش از پیش خودنمایی می‌کند این است که چه زمان قانونی برای حمایت از حیوانات تصویب خواهد شد تا در نبود این قانون این‌گونه شاهد آزار و کشتار حیوانات نباشیم؟ همه معتقدیم حق حیات را خداوند به همه موجودات عطا کرده‌است و فقط به خواست و اراده او می‌تواند سلب شود، سگ یا گربه یا هرحیوان دیگر که ما به وی لقب مزاحم و ولگرد می‌دهیم، در چرخه محیط‌زیست نقش مهمی دارد، از آن مهم‌تر مگر آن حیوان قدرت انتخاب دارد که متولد شود یا خیر؟ بی‌شک اگر داشت در جایی که با چوب و سنگ و سم جانش را نمی‌گرفتند و اسید به قلبش تزریق نمی‌کردند متولد می‌شد. البته جای تقدیر دارد که شهرداران و مدیران سازمان پسماند نیز به این مهم پی‌برده‌اند و گام‌هایی مانند درخواست از شهروندان برای گزارش حیوان‌آزاری یا هرگونه سوء‌رفتار با حیوانات یا انتشار ویدئو‌هایی از این دست به پلیس فتا برداشته شد، اما تا تصویب شدن این قانون می‌توان فرهنگ‌سازی در زمینه‌های مختلف را آغاز نمود. حتما بار‌ها با صحنه دل‌خراش زیرگرفتن گربه‌ای در خیابان یا برخورد سگ، روباه یا حتی گاوی در جاده با خودرو مواجه شده‌اید. این همه عجله برای رسیدن به مقصد و بی‌توجهی به حیوانی که درحال عبور از خیابان یا جاده است و زیر گرفتن آن برای چیست؟ فقط با فشردن پدال ترمز برای چند ثانیه می‌توان به حیوانی مظلوم زندگی بخشید که شاید فرزندانش گرسنه در گوشه‌ای در انتظار برگشت مادرشان هستند. کدام تصویر زیباتر است؛ جسد متلاشی شده در میان خیابان یا حیوانی که گوشه‌ای آرام گرفته‌است و فرزندانش را شیر می‎دهد؟ بنابراین به فرزندان خود باید از کودکی مهرورزی به این فرشته‌ها را بیاموزیم؛ به حیوانی که در حیاط خانه ما نوزادش متولد می‌شود یا سر از تخم بیرون می‌آورد، عشق بورزیم. جایی گفته نشده‌است حیوانات بی‌احساس هستند یا غریزه مادری ندارند، بدون تردید آه حیوان در از دست‌دادن فرزندش عقوبتی سخت به‌همراه دارد، همان‌طور که رسیدگی به آن‌ها برکت و سلامتی را وارد زندگی ما می‌کند. ته‌مانده غذای ما در خانه، میهمانی یا رستوران به‌ویژه در این هوای سرد، می‌تواند حیات را به حیوانات هدیه کند. برای پرندگان لانه درست کنیم، نان خشک‌ها را بکوبیم و در کنار پنجره‌ها بگذاریم تا با آواز زیبای گنجشک‌ها هر روز از خواب بیدار شویم. کوتاه سخن اینکه ما مسلمانیم و احادیث و روایات بسیاری از پیامبر‌اکرم (ص) و ائمه‌اطهار (ع) درباره مهربانی با حیوانات در دین ما نقل شده‌است. به‌طور قطع حیوانات به‌عنوان مخلوقات خداوند حق حیات دارند و گسترش شهرنشینی نباید موجب سلب این حق طبیعی از آنان شود؛ بلکه می‌توان با فرهنگ‌سازی درباره غذارسانی، درمان یا نگهداری از حیوانات و تصویب قانونی برای حمایت از آنان و جلوگیری از شکنجه و آزارشان، زندگی سالم و مسالمت‌آمیزی را در کنار آن‌ها تجربه کنیم. باشد که چنین باد.