حامد عسکری

چند روز است از عملیات وعده صادقمان می‌گذرد و من حس غرور و افتخار می‌کنم. سپاه و ارتش برادرند و قطعا این افتخار حال امرای ارتش را هم خوش کرده است.

سال ۱۳۹۷ بود که خیلی عجیب و غریب و اتفاقی ساعت یازده و نیم شب زنگ زدند عکس پاسپورتت را بفرست دو هفته دیگر قرار است برویم حج. دقیقا همین شکلی.

همیشه به این عکس زل می‌زدم و فکر می‌کردم الان کجاست؟ شهید شده؟ جانباز است؟ چه شکلی شده است؟ تا اینکه خبر رسید.

روز‌های خوش آب و هوای فروردین که غرق شیرینی و میوه و پذیرایی و غذا بود را سفره جمع کردیم و نشستیم پای سفره‌های روشن افطار و سحر و حالا رسیده ایم به شب‌های قدر.

حالا که دارم این یادداشت را می‌نویسم، به این فکر می‌کنم که سال آینده اصلا آخرین یادداشتی از من در آخر سال خواهد بود؟ عید و رمضان سال آینده را خواهم دید؟ چشمم به گنبد سلطان هشتم می‌افتد؟

اگر تصادف لعنتی نبود به یقین می‌گویم که برای روز به روز و ساعت به ساعت زندگی اش برنامه چیده بود و حتی به قول فوتبالی‌ها به پلن B هم فکر کرده بود و دقیق و مرتب جایگزین داشت.

آخرین چهارشنبه‌ای است که امسال برای شما می‌نویسم، چند روز دیگر سررسیدی که روی میز کارم هست به آخر می‌رسد و دیگر نمی‌شود تویش قراری تنظیم کرد و وعده‌ای داد.

انتخابات مجلس ما با همه بالاپایین هایش برگزار شد و چند روزی است از تبلیغات آن چنانی کاندیدا‌ها خبری نیست. عوضش هی بنر و پوستر می‌بینیم مبنی بر جشن پیروزی و رأی آوردن نماینده‌ها و تشکر از مردم.

سلام ایمام ریضا، من ادوارد هست از کشور جامائیکا. در این مدت که در ایران درس خواند، خیلی دوست داشتم به پیش شما بیاییم و با شما دیدار کرد، زیارت کرد.

این روز‌ها که رسانه‌های آن‌وری را تورق می‌کنم نمی‌دانم چه اصراری دارند هی به مردم القا کنند که انتخابات صوری یا بی‌فایده است یا در زیست و زندگی اثری ندارد و مردم ایران نروند و رأی ندهند. به این فکر کردم که اگر بی‌فایده است خب چرا این‌قدر اصرار دارند که رأی ندهیم.