چشم‌نوازی هنر هنرمندان ایرانی و مهاجر

میترا صدر | شهرآرانیوز؛ بسیاری از شهروندان منطقه ۵ در حیطه مشاغل خانگی و در حوزه‌های مختلف کارآفرینی فعالیت دارند. بخشی از شهروندان این منطقه را مهاجران تشکیل می‌دهند که آن‌ها نیز دستی در هنر و تولید محصولات تزئینی و خانگی دارند. در ۲ سال اخیر اعضای شورای اجتماعی محلات در جلسه‌های مختلف خواستار برپایی نمایشگاه مشاغل خانگی برای زنان سرپرست خانوار و کارآفرینان محلی بودند. سال گذشته اولین نمایشگاه مشاغل خانگی در محله مهرآباد به همت اعضای شورای اجتماعی و دفتر تسهیلگری این محله برپا شد و تجربه موفقی را به همراه داشت. هفته گذشته نیز دومین نمایشگاه مشاغل خانگی در منطقه به همت و پیگیری اعضای شورای اجتماعی محله شهید آوینی در قرائت‌خانه این محله برپا شد.

 

قرار است در ادامه این نمایشگاه در دیگر محلات منطقه اجرا شود. در صورتی که برای برپایی این نمایشگاه‌ها تبلیغات خوبی انجام شود به توسعه اقتصادی محلات منطقه کمک زیادی می‌کند، ما هم به همین نیت گزارش ویژه‌ای را به این بازارچه اختصاص دادیم. نمایشگاه در محل سالن واقع در آوینی ۵ برگزار شده است. فضای سالن به خوبی مدیریت شده است تا غرفه‌های مختلف کنار هم بتوانند محصولات خود را ارائه کنند. در افتتاحیه این نمایشگاه، سرپرست شهرداری منطقه حضور داشت و از تلاش و پیگیری اعضای شورای اجتماعی برپایی نمایشگاه تشکر و قدردانی کرد. در ادامه روایتی از بازدید غرفه‌ها و گفتگو با مسئولان آن‌ها را می‌خوانید.

 

 

غرفه اشتغال و کارآفرینی معلولان (اکوتک) اولین غرفه نمایشگاه است. این غرفه از غرفه‌های جذاب این نمایشگاه است. معلولان مهاجر و ایرانی محله گلشهر کار‌های هنری خود را در این غرفه به نمایش گذاشتند. میز‌های چوبی کاردست، تابلو‌های نقاشی، نقاشی روی پارچه، لباس و کیف، گلدان و ظروف رنگی بخشی از دست‌سازه‌های این هنرمندان است که چشم هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. خانم احمدی، مسئول این مرکز و غرفه، می‌گوید: «مرکز اشتغال معلولان بیش از ۱۲۰ نوع محصول تولید می‌کند و این غرفه تنها بخشی از محصولات این مرکز را به نمایش گذاشته است. مرکز اشتغال و کارآفرینی معلولان در حوزه‌های مختلفی همچون پرورش ماهی، پرورش پرندگان زینتی فعالیت دارد وکارگاه‌های مختلفی همچون فلز، چوب، خیاطی و انگشترسازی را فعال دارد. این کارگاه‌ها مکمل یکدیگر هستند. تمام محصولات تولیدی در این مؤسسه از سوی معلولان تهیه می‌شود و صفر تا صد کار را خودشان بر عهده دارند. سرمایه از سوی خود معلولان تأمین می‌شود و فروش از طریق سایت و فضای مجازی انجام می‌شود. حدود ۳۵ نفر در مرکز ما فعالیت دارند ۱۰ نفر از آن‌ها ایرانی و بقیه مهاجر هستند.»

 

غرفه بعدی غرفه زیورآلات تزئینی با رزین است. خانم مقیمی، مسئول غرفه، ۴۰ سال دارد. از طریق تلویزیون و غرفه‌های روزبازاری که شهرداری برپا می‌کند با این هنر آشنا شده است و حالا خودش گل سر، دستبند، گردنبند و تاج درست می‌کند. او می‌گوید: «تا قبل از ورود به لوازم تزئینی، بافتنی می‌بافتم؛ اما فروش آن خوب نبود. در نمایشگاه‌های مختلف شهر شرکت کردم و با آن‌ها که لوازم بدلی می‌فروختند صحبت کردم و دیدم موفق‌تر از بافتنی است و تصمیم گرفتم این حرفه را در خانه دنبال کنم.»

 

خانم مقیمی از فروش محصولاتش در نمایشگاه راضی است و بیان می‌کند: «اگر نمایشگاه در فضای باز برگزار شود مخاطبان بیشتری جذب آن می‌شوند و فروش محصولات هم بیشتر است. خوشبختانه در این نمایشگاه غرفه‌ها رایگان داده شد و این به کسب درآمد ما کمک می‌کند.»
غرفه بعدی مکرومه‌بافی است. کیف‌ها و کفش‌های مکرومه رنگارنگ به زیبایی روی میز چیده شده و مسئول غرفه هم مشغول بافت کیف زیبایی است. قیمت مواد اولیه بالا باعث شده تا محصول نهایی گران تمام شود و امکان خرید را برای علاقه‌مندان به این هنر کاهش می‌دهد. مریم پاسبان، مسئول غرفه، ۳۸ سال دارد و ۶ سال است در این حرفه فعالیت دارد. او می‌گوید: «بافت کیف‌ها بسته به طرح و اندازه بین دو تا سه روز زمان نیاز دارد؛ البته بستگی به مدل دارد برخی از مدل‌ها کمی بیشتر زمان می‌برد. نمایشگاه در فضای بسته برگزار شد و رفت و آمد کم بود. باید این نمایشگاه‌ها در مناطق برخوردار شهری برگزار شود که خریدار بیشتری هم دارد.»

 

غرفه نمددوزی را زهره خداشناس اداره می‌کند. ۲۶ سال دارد و با انگیزه است. او می‌گوید: «دوخت نمد را از طریق عکس‌ها و فیلم‌هایی که در فضای مجازی می‌دیدم آموختم. محصولاتم را در مجالس زنانه و از طریق دوستانم به فروش می‌رسانم. مادر همسرم خیاطی می‌کند. سرقیچی‌های اضافه را جمع می‌کنم و با آن‌ها کیف دستی و دستمال آشپزخانه درست می‌کنم.»
هدفش از ادامه این حرفه استقلال مالی و کمک به همسرش برای کسب درآمد بیشتر است. او هم از فضای بسته و نبود تبلیغات برای نمایشگاه ناراضی است و می‌گوید: «این نمایشگاه‌ها باید در مناطق برخوردار برگزار شود تا محصولات و کار دست غرفه‌داران به فروش برود و گرنه برگزاری نمایشگاه اینجا هیچ سودی برای آن‌ها ندارد.»
غرفه بعدی را صالحه حسینی می‌چرخاند و محصول چیده شده روی میز هم انواع عرقیات گیاهی و گلاب کاشان است. خانم حسینی می‌گوید: «یکی از آشنایان ما در کاشان عرق‌گیری دارد و، چون گلشهر طرف‌داران خاص خود را دارد محصولاتشان را برای فروش به نمایشگاه آوردم. هدف ما از بین بردن دست واسطه‌ها برای فروش این محصولات خانگی است.»

 

به غرفه تابلو فرش‌ها که می‌رسم چند ثانیه نگاهم روی نقش مرغ مینای قاب میخکوب می‌شود. مسئول این غرفه دوست ندارد نامش ذکر شود. ۱۰ سال است که تابلو فرش می‌بافد و به این دلیل این شغل را پذیرفته است تا بتواند خودش را بیمه خوداشتغالی کند و از امکانات بیمه بهره‌مند شود، در غیر این صورت هیچ سود دیگری برایش ندارد. او می‌گوید: «بازار فرش برای بافندگان خراب است. مواد اولیه تهیه کار بسیار گران شده و دیگر خرید مواد اولیه از توانم خارج است؛ ولی اگر هرچند ماه فرش نبافم بیمه‌ام قطع می‌شود. هیچ کانال یا فضای مجازی ندارم. اتحادیه فرش هم در ازای بافت فرش فقط ما را بیمه می‌کند. اگر مسئولان کارگاهی احداث کنند تا تمام زنان بتوانند در آنجا فرش ببافند و بعد هم محصولشان به فروش برود برای ادامه کار انگیزه پیدا می‌کنند، در غیر این صورت دلال‌ها به قیمت پایین از ما فرش می‌خرند و به قیمت بالا می‌فروشند. هیچ پس‌اندازی از این کار ندارم و هرچه در می‌آید باید خرج مواد اولیه کار کنم.»
بعد از کلی دید و بازدید به غرفه نقاشی روی پارچه می‌رسم. طرح‌های بسیار زیبای گل‌ها را روی لباس، شال و کیف‌های پارچه‌ای خرید نقش زدند. دو دختر نوجوان در کنار مادرشان این غرفه را اداره می‌کنند. اکرم کاریزی، مسئول غرفه، می‌گوید: «تمام این کار‌ها امکان شست‌وشو دارند و رنگ آن‌ها در مقابل شست‌وشو آسیب نمی‌بیند. ۲ سال است که این کار را انجام می‌دهم. چند سال پیش در نمایشگاه بین‌المللی با این هنر آشنا شدم و تصمیم گرفتم این هنر را دنبال کنم.»
تجربه موفقی در فضای مجازی نداشت و محصولاتش را در نمایشگاه‌های شهر می‌فروشد.

 

غرفه بعد مربوط به سرویس آشپزخانه است. زهرا شمشیری، مسئول غرفه همراه با مادرش، دم کنی، آبگیر، دستگیره و باقی وسایل پارچه‌ای آشپزخانه می‌دوزد. زهرا می‌گوید: «یک‌سال می‌شود که با مادر به صورت جدی این کار را شروع کردم؛ اما هزینه خرید مواد اولیه کار، یعنی پارچه، بالاست. دوخت یک سرویس کامل آشپزخانه یک هفته زمان نیاز دارد، خوشبختانه نمایشگاه خوب بود و توانستیم در این مدت فروش خوبی داشته باشیم؛ ولی باید این نمایشگاه‌ها تداوم داشته باشد و ما غرفه‌داران را حمایت کنند.»

 

یکی از غرفه‌های جذاب این نمایشگاه؛ رومیزی‌های مرواریدی دست‌ساز بود. ذاکره صادق حسینی، مسئول این غرفه، ۳۹ ساله از مهاجران ساکن در محدوده گلشهر است. او می‌گوید: «کار ما تزئینات و رومیزی‌های مرواریدی است که به مروارید تُرک معروف هستند. برای تهیه این رومیزی‌ها به چله‌کشی روی دار نیاز داریم. بعد از آن طرح را پیاده و با انواع مروارید و نگین، رومیزی را آماده می‌کنیم. این هنر در مشهد کم است و علاقه‌مندان خودش را دارد. خوشبختانه از طریق فضای مجازی فروش خوبی دارم. خرید از نمایشگاه برای تولیدکننده و مصرف‌کننده به صرفه است و واسطه‌ای وجود ندارد. تبلیغات برای نمایشگاه اهمیت زیادی دارد و باید در مکان پر رفت و آمد در محله برپا شود.»

 

مریم اکبرزاده، از روستای فیریزی است و مسئولیت فروش غرفه نسیم عسل بینالود را بر عهده دارد. محصولات این غرفه ارگانیک است و خانم اکبرزاده پرشور و حرارت درباره محصولاتشان به مخاطبان توضیح می‌دهد و از آن‌ها می‌خواهد کارهایشان را امتحان کنند. خانم اکبرزاده ۴۳ سال دارد و بیشتر محصولاتشان را در خیریه سرزمین خورشید به وسیله زنان سرپرست خانوار تهیه و بسته‌بندی می‌کنند. مؤسسه سرزمین خورشید فضایی برای بسته‌بندی محصولات گیاهی آمده کرده است و زنان سرپرست خانوار در این فضا محصولات گیاهی مختلف را آماده و بسته‌بندی می‌کنند. عطر نعناع و پودر سیر فضای این بخش از نمایشگاه را پر کرده و معمولا همه حاضران در نمایشگاه از این غرفه خرید می‌کنند.

 

غرفه صنایع چوب به وسیله رضوی ۴۳ ساله و همسر ۴۱ ساله‌اش اداره می‌شود. خانم رضوی می‌گوید: «همسرم به کار‌های هنری علاقه ویژه‌ای دارد و از ابتدای امسال تصمیم گرفت وسایل چوبی ویژه آشپزخانه درست کند. از طریق فیلم و فضای مجازی کار را یاد گرفت و بعد از یک ماه کار را شروع کرد. بیشتر فروش ما از طریق فضای مجازی است؛ اما برپایی نمایشگاه هم خوب است، ولی باید در مناطق برخوردار برگزار شود. مواد اولیه این کار تنه‌های درخت است و همسرم چوب را از روستای خودشان و از آشنایان خریداری می‌کند تا بتواند قیمت کار تمام شده را پایین بیاورد؛ اما امسال هزینه مواد اولیه بسیار بالا رفته است و نمی‌توان قیمت نهایی کار را کم کرد. با این حال سفارش کار داریم و برپایی نمایشگاه هم به ما کمک کرد؛ ولی بهتر است نمایشگاه در فضای باز و پر رفت و آمد برپا شود؛ البته مسئولان این نمایشگاه زحمات زیادی کشیدند و نیاز نبود ما هر روز محصولات را با خودمان ببریم و دوباره آن‌ها را بیاوریم. همه چیز مرتب بود و نمایشگاه نظم خوبی دارد.»

 

به سراغ جوا‌ن‌ترین غرفه‌دار نمایشگاه می‌رویم. زینب حسینی بغدادآبادی، دختر خندانی است که گیفت‌های نمدی می‌دوزد. ۱۲ سال دارد و از همان کودکی به کار‌های هنری علاقه داشت و حالا با همفکری و همراهی خواهر بزرگ‌ترش او نیز وارد عرصه تولید کار‌های تزئینی با نمد شده است. زینب می‌گوید: «دوخت این نمد‌های تزئینی وقت زیادی نمی‌گیرد و سرگرمی خوبی است. با کمک خواهرم سعی می‌کنم ایده‌های جدید داشته باشم و برای مناسبت‌ها طرح‌های جدید می‌زنم.»

 

نمایشگاه آوینی تجربه اول زینب است و دوست دارد این مسیر را دنبال کند و درآمد بیشتری داشته باشد.
زهرا نازی، مسئول غرفه بدلیجات، تراش سنگ‌های تزئینی را یاد گرفته است و حالا خودش آن‌ها را آماده می‌کند و پایه آن را جدا می‌خرد و بعد هم محصول نهایی را از طرق فضای مجازی به فروش می‌رساند. در کنار انگشتر دستبند هم درست می‌کند. خانم نازی می‌گوید: «فروش مجازی درآمد بیشتری دارد؛ ولی من تازه وارد این حرفه شدم و به تبلیغات نیاز دارم. این نمایشگاه کمک کرد تا بیشتر به هم محله‌ای‌ها معرفی شوم و اینجا ایده‌های خوبی از دیگر غرفه‌ها گرفتم.»

 

سیده فاطمه حسینی ۳۹ ساله در عرصه محصولات فانتزی با استفاده از رزین فعالیت دارد. او که به دلیل محدودیت فضا در نمایشگاه تنها زیورآلات و ظروف پذیرایی رزین را با خود به نمایشگاه آورده است، می‌گوید: «کار با رزین گسترده است. رزین با چوب ترکیب می‌شود و می‌توان میز‌های پذیرایی نیز با آن آماده کرد. کار با رزین جدید است و ۲ ماه است که کار با رزین را آموزش دیدم و کار‌های خودم را تولید می‌کنم؛ البته قیمت رزین بالاست و جزو کالا‌های لوکس محسوب می‌شود برای همین کار‌ها قیمت بالایی دارد. بسیاری از مراجعان در ابتدا به این غرفه جذب می‌شوند؛ ولی به علت قیمت بالای لوازم از خرید آن منصرف می‌شوند.»

 

در نمایشگاه و در گوشه‌ای از سالن، غرفه فرهنگی به مناسبت هفته دفاع مقدس برپاست. محمدعلی برومندفر، نوجوان شانزده ساله مسئول این غرفه، می‌گوید: «این غرفه یادآور ۸ سال دفاع مقدس و مربوط به آثار و یادبود‌های شهداست و با دستبند، جاسوییچی، عطر و جانماز تزیین شده است.»
کار این غرفه در واقع فروش محصولات فرهنگی است. محمدعلی برای اولین بار حضور در نمایشگاهی محلی را به عنوان غرفه‌دار تجربه می‌کند و از استقبال نوجوانان هم سن و سال خودش راضی است.
رضا مرشدی ۳۷ ساله، ۱۹ سال است که پرچم مراسم عزاداری می‌دوزد. او که در گلشهر کارگاه پرچم‌دوزی دارد و حال و هوای غرفه‌اش بازدیدکنندگان را به یاد اباعبدا... (ع) می‌اندازد، بیان می‌کند: «امسال به علت شیوع کرونا کار کمتر شد. سال‌های قبل در کارگاه هفت تا هشت پایه چرخ پرچم می‌دوخت؛ ولی کرونا و پرچم‌های چاپی دوخت‌های ما را محدود کرد و اکنون دو دستگاه چرخ پرچم می‌دوزند. ۶ ماه از سال پرچم می‌دوزیم و ۶ ماه دیگر سراغ کار‌های دیگر می‌رویم. این کار مشتری خاص خودش را از هیئت‌های مذهبی و مساجد دارد.»

 

مرشدی راز موفقیت خود در کار فقط کار خوب می‌داند و می‌گوید: «یکی از دلایل ماندگاری در این کار کیفیت خوب و ماندگاری پرچم است. هزینه‌ها به شدت افزایش پیدا کرده است، طاقه پارچه‌هایی را که ما به قیمت ۳۰۰ یا ۴۰۰ هزار تومن تهیه می‌کردیم الان حدود یک میلیون یا بیشتر می‌خریم و این خرید را برای مشتری‌ها نیز با مشکل مواجه کرده است.»
به دلیل کیفیت خوب کار در نمایشگاه‌های مختلف تهران و یزد شرکت و تجربه حضور در نمایشگاه‌های بزرگ را داشته است. همیشه در این نمایشگاه‌ها فروش خوبی دارد. او می‌گوید: «نمایشگاه سال اولی است که برگزار می‌شود و، چون تبلیغات آن ضعیف بود و غرفه‌ها در فضای بسته برگزار شد، مخاطبان زیادی برای بازدید نیامدند و غرفه‌داران از این شرایط ناراضی بودند.»

 

به سراغ غرفه انجمن معتادان گمنام می‌رویم، جایی که نه می‌گذارند عکس بگیریم و نه نامی از خود به ما می‌گویند. گویی عشقشان در همان گمنام ماندنشان بود و خدمتشان به جامعه را نیز با همین عشق انجام می‌دادند. یکی از مسئولان غرفه این‌گونه شرح می‌دهد: «مراجعان این غرفه با انجمن معتادان گمنام و فعالیت‌های آن آشنا می‌شوند. ما فقط اجازه داریم نام کوچک خود را بگوییم و کارمان هم معرفی و اطلاع‌رسانی درباره انجمن است. این انجمن مردم نهاد است. در مشهد ۵۰۰ جلسه زیر نظر انجمن برگزار می‌شود و شرکت‌کنندگان از تجربه افراد قدیمی‌تر انجمن برای ترک اعتیاد استفاده می‌کنند. گروه سنی برای ما مطرح نیست و هر فردی با هرگروه سنی می‌تواند در این جلسه‌ها شرکت کند، مشاوره‌ها در این مرکز رایگان است. زیر نظر هیچ سازمانی نیستیم وکاملاً خودکفا هستیم.» حسین آقا درباره نمایشگاه هم می‌گوید: «این غرفه و این نمایشگاه اولین تجربه ما با شورای اجتماعی محلات است و از این طریق با شهروندان بیشتری آشنا می‌شویم و می‌توانیم تجربیات خود را درباره اعتیاد در اختیار آن‌ها قرار دهیم.»

 

غرفه مرکز نیکوکاری امام حسین (ع) به وسیله مهدی رضایی اداره می‌شود. این غرفه نیز محصولات ارگانیک غذایی مثل عسل، انواع ادویه‌جات و روغن‌های خوراکی را به مخاطبان علاقه‌مند عرضه می‌کند. رضایی می‌گوید: «این محصولات به وسیله زنان سرپرست خانوار، زنان بی‌سرپرست و اقشارآسیب پذیر تهیه می‌شود. عروسک‌های دست‌ساز و زیورآلات تزئینی نیز بخش دیگر محصولات این غرفه را تشکیل می‌دهد. مرکز نیکوکاری امام حسین (ع)؛ مرکز کارآفرینی و اشتغال‌زایی است. زیورآلات تزئینی به وسیله اعضا ساخته می‌شود و مرکز مواد اولیه و فضا را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد و بعد از آماده شدن نیز آن‌ها را در نمایشگاه‌های مختلف یا فروشگاه مرکز برای فروش می‌گذاریم.»
رضایی بر خلاف دیگر غرفه‌داران از نمایشگاه رضایت دارد و می‌گوید: «برگزارکنندگان زحمت زیادی برای نمایشگاه کشیدند و سالن نظم خوبی دارد و امکانات برای غرفه‌داران فراهم است. بهتر است این نمایشگاه به صورت دوره‌ای و در تمام مناطق و محلات شهر برگزار شود.»

 

غرفه شلوغ و پرجنب و جوش و شاد نمایشگاه؛ غرفه خانم زینت ثروتمند است که در فضای وسط قرائت خانه قرار دارد. محصولات این غرفه زیورآلات به ویژه تاج و انواع گل‌سر‌های تزئینی است. این غرفه تمام دختربچه‌ها را دور خودش جمع کرده و گاهی هم هر کدام از آن‌ها یک گل‌سر یا گوشواره روی روسری خود می‌گذارند و خودشان را برانداز می‌کنند. این غرفه برای دختران نوجوان نیز جذابیت دارد و هرکدام به نوبت دستبند‌ها را امتحان می‌کنند. خانم ثروتمند ۳۷ سال دارد و از طریق تأمین اجتماعی با کار زیورآلات آشنا شده است. او می‌گوید: «اول قرار بود حکاکی روی چرم را یاد بگیرم؛ اما یکی از دوستان این کار را به من معرفی کرد و گفت که درآمد خوبی دارد و این کار را با سرمایه خیلی کم حدود ۱۰۰ هزار تومان شروع کردم؛ اما الان بعد از ۳ سال خداراشکر سرمایه خوبی جمع کردم و سرعت کار را بالا بردم.»
او که موفق شده است از طریق فضای مجازی فروش خوبی داشته باشد، می‌گوید: «چون زیورآلات ارزان‌تر از دیگر کالاهاست فروش بهتری نسبت به دیگر غرفه‌ها داریم. باید تبلیغات بیشتری برای نمایشگاه انجام می‌شد.»

 

 

غرفه گل‌های آپارتمانی یکی از غرفه‌های پرطرف‌دار این نمایشگاه است و بیرون از محوطه قرائت‌خانه میز دارد. سید جواد رفاهی، مسئول این غرفه، آن‌چنان با شور و شوق از گل و گیاه و شیوه نگهداری آن‌ها صحبت می‌کند که گویی فرزندان او هستند. علاقه‌مندان به این غرفه نیز با دقت به حرف‌های او که درباره نحوه نگهداری گل‌هاست، گوش می‌دهند. سیدجواد رفاهی ۴۰ سال دارد و از اعضای شورای اجتماعی محله شهید آوینی است. شغل اصلی او فروش گل و گیاه و درخت است. از دوران کودکی به این حرفه علاقه داشت و اکنون نیز همین مسیر را دنبال می‌کند. رفاهی می‌گوید: «خوش‌حالم در این نمایشگاه محصولات گلخانه خودم را با قیمت مناسب عرضه کردم؛ ولی به علت محدودیت مکان نمایشگاه نتوانستم کار‌های متنوع بیاورم. با این‌حال فروش خوبی داشتم. کار مورد علاقه‌ام این است که به خریداران نحوه نگهداری گل‌ها و گیاهان را آموزش دهم اینکه چطور باغچه یا گلدان خود را شاداب و با طراوت نگه دارند.»

 

یکی دیگر از غرفه‌هایی که برای کودکان و این بار پسربچه‌ها جذاب بود؛ غرفه ساخت ماشین‌های باری است که آن نیز بیرون از فضای قرائت‌خانه و کنار میز گل‌فروشی قرار دارد. مصطفی کاربخش، مسئول غرفه، ۲۲ سال دارد و از نوجوانی به ساخت ماشین با ضایعات چوب مشغول است. مصطفی علاقه زیادی به ساخت ماشین‌های باری و سنگین دارد و می‌گوید: «تمام خانواده و اقوام نزدیکم روی ماشین‌های سنگین کار می‌کنند و پدرم مکانیک ماشین‌های سنگین است، به همین دلیل به ساخت این خودرو‌ها علاقه پیدا کردم و این ماشین‌های چوبی را ساختم.»

 

مصطفی طرح‌های زیادی در ذهن دارد و هدفش از شرکت در این نمایشگاه حمایت از مسئولان برای ساخت دیگر پروژه‌هایش است. او می‌گوید: «علاقه خاصی به ساخت ماشین‌های نظامی دارم و می‌توانم با اطلاعاتی که در این سال‌ها به دست آوردم خودرو‌های بدون نقص با بیشترین بازدهی بسازم.»

 

یگانه غرفه انتشاراتی نمایشگاه متعلق به آقای نصرتی است و به وسیله فروشندگان اداره می‌شد. در این غرفه کتاب‌های نفیس مشاهیر با ۵۰ درصد تخفیف به فروش می‌رسید. با توجه به این تخفیف و کیفیت و قیمت کتاب مخاطبان بیشتری جذب این غرفه می‌شدند؛ اما بازهم قیمت کتاب آن‌قدر بالا رفت که خیلی‌ها توان خرید با این ۵۰ درصد تخفیف را نیز نداشتند. زینب عباس‌زاده، یکی از فروشندگان این غرفه، در کنار فروش کتاب دفاتر تولیدی خودش را نیز به فروش می‌رساند. سال‌ها همکاری با انتشارات باعث شد روند کار را بیاموزد و حالا دفتر‌های با طراحی خاص خودش را در این نمایشگاه با قیمت مناسب به فروش می‌رساند. عباس‌زاده می‌گوید: «تا قبل از کرونا محصولات را به صورت کلی می‌فروختیم؛ اما اکنون مجبور به جزئی‌فروشی شدیم. دیگر مثل سال‌های قبل فروش دفتر نداریم.»
او هم از تبلیغات ضعیف نمایشگاه ناراضی است و امید دارد در نمایشگاه‌های بعد بیشتر روی این موضوع کار شود.

 

غرفه محصولات و مجسمه‌های گچی نیز بیرون قرائت‌خانه برپاست. این غرفه متعلق به پریا هنری است و تمام محصولات را خودش می‌سازد. پریا بیست ساله به این هنر علاقه دارد و می‌گوید: «یک سال است که ساخت این مجسمه‌های تزینی و کاربردی را آغاز کردم. نمونه این کار‌ها را در روزبازار دیدم و توجهم را جلب کرد و تصمیم گرفتم خودم دست به کار شوم. برای ساخت این مجسمه‌ها به گچ و قالب موردنظرمان نیاز داریم. کار راحتی است و فروش خوبی دارد، ولی فضای به نسبت بزرگی می‌خواهد. هزینه مواد اولیه آن هم کم است.»
غرفه‌های موفق دیگری همانند حصیربافی، جارو بافی که از حرفه‌های خاص و انحصاری این محدوده است، در نمایشگاه فعال است. حصیربافی خاص این منطقه است و گزارش مخصوص به خود را می‌طلبد. غرفه‌های دیگری مثل تابلوسازی، تهیه ماسک و مشاوره نیز در نمایشگاه حضور داشتند که در فرصت‌های بعدی به آن‌ها می‌پردازیم. امیدواریم برگزاری این نمایشگاه و بازارچه‌های مشابه ادامه داشته باشد تا بیش از پیش، تولیدات خانگی و هنرمندان صنایع دستی منطقه دیده و حمایت شوند.