پس از دو سال، سرانجام عید امسال بعد از کم‌رنگ شدن کرونا جایی برای نفس کشیدن بین مردم ایجاد شد. عطر شوق و امید را از این مسئله و هم‌زمانی اعیاد شعبانیه می‌شد در کوچه و خیابان و بازدید‌های گاه‌به‌گاه خانوادگی دید به‌خصوص که شهر مشهد با توجه به حضور میلیونی زائران، رنگ و نقش همیشگی را گرفته بود.
اما در این میان، زنان چه شاغل چه خانه‌دار با شرایط ویژه‌ای روبه‌رو بودند.

از یک طرف گرانی و تورم که اقتصاد شب عید را نشانه گرفته بود چهره خانه و خانواده را درهم می‌کرد و از طرفی، ایجاد امید وبرنامه‌ریزی سالانه و وظیفه مدیریت فرهنگی باعث می‌شد یک بار دیگر زنان جامعه تصمیم بگیرند مهربانی و انگیزه را به خانواده و دوستانشان برگردانند. این نشانه را می‌شد در صحبت‌های خودمانی زنانه، فضای مجازی و گروه‌های دوستانه به‌راحتی مشاهده کرد. انگار عبور بحران کرونا و از دست دادن عزیزان یک بار دیگر جامعه را تکان داد تا کدورت‌ها جایشان را با آشتی‌ها عوض کنند.

در چند روز اول سال که به دلیل حجم زیاد زائران و مشکلات ایجادشده در مسیر تردد و اسکان به مراکز و کمپ‌های تدارک‌دیده‌شده مراجعه می‌کردم، با تعداد زیادی از بانوانی روبه‌رو شدم که در گروه‌های زنانه به زیارت مشرف شده بودند. مسئله جالب بین همه مشکلات، از نبود امکانات کافی برای شست‌وشوی فرزندان خردسال و همین‌طور جایی برای پخت‌وپز و نظافت شخصی، همدلی خواهرانه زائرانی بود که در مساجد و هیئت‌ها و حسینیه‌ها و مراکز فرهنگی در کنار هم قرار گرفته بودند.

اگرچه فضای رسانه‌ای استان با توجه به رسالت مطالبه‌گری و رفع مشکلات تلاش کرد نقاط خالی و تاریک را بیشتر به نمایش بگذارد، وصف خدمت خادمان امام هشتم (ع) و همراهی خود زائران در کنار یکدیگر، قصه‌ای تکرارنشدنی بود.

در مهدیه مشهد دیدم که یکی از بانوان با داشتن سه فرزند، از دختر شیرخواره مادری دیگر نگهداری می‌کرد تا او از زیارت برگردد. بانوان زائر پاکستانی تلاش می‌کردند با همان زبان اردو به زائرانی که از غرب کشور آمده بودند غذایشان را تعارف کنند.

دختر دانشجویی از تهران به دانش‌آموز سنندجی برای انتخاب رشته مشاوره تحصیلی می‌داد. بانوی مسنی با لهجه شیرین یزدی عطری را که می‌گفت سوغات سال‌ها پیش از کربلاست دستش گرفته بود و به گوشه روسری زنان می‌کشید و صلوات می‌فرستاد. زبان مشترک همگی‌شان هم چیزی جز مهربانی در شهر امام رضا (ع) نبود.

راستش این روز‌ها که به هر دلیل می‌بینیم مطالبات زنان به دست عده‌ای می‌تواند مضرات و هم منافعی داشته باشد، با خودم به این فکر می‌کنم که‌ای کاش همه آنچه از بانوان می‌بینیم درست دیده می‌شد، رسانه‌ها صرفا بر تاریکی‌ها زوم نمی‌کردند و جایگاه زن در جامعه و خانواده بیش‌ازپیش دیده می‌شد.

به نظر می‌رسد باید امسال را که مزین به نام امام زمان (عج) و هم‌زمان با آغاز ماه مبارک رمضان شد به فال نیک گرفت و با نگاه جدید به حوزه زنان، وارد کار شد.