سید محمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز؛ ماجرای نگهداری انگور به روش سنتی که مردم افغانستان به آن «کنگینه» می‌گویند، به سال‌هایی بر‌می‌گردد که یخچال و سردخانه وجود نداشت و کشاورزان و باغداران برای بهره‌گیری بیشتر از محصول میوه‌هایشان از روش حیرت‌انگیزی استفاده می‌کردند که اکنون نیز در بخش‌های مختلف افغانستان، به‌ویژه در استان‌های شمالی این کشور، رواج دارد و باغداران به‌دلیل نبودِ سردخانه از آن استفاده می‌کنند.

در رابطه با اینکه چرا نام این روش را کنگینه گذاشته‌اند، اطلاعاتی در دست نیست؛ اما کسانی که از این روش استفاده می‌کنند بر این باورند که این واژه، ریشه در گذشته‌های دور دارد.

اینجا ببینید:
{$sepehr_media_498872_600_400}

«سید قاسم» که در ولسوالی(شهرستان) شولگره ولایت بلخ زندگی می‌کند، در این باره میֱگوید: ما سال‌های زیادی برای نگهداری انگور، شفتالو، به و بادنجان رومی(گرجه فرنگی) از این روش استفاده می‌کردیم.

او ادامه داد: برای این کار؛ مقداری خاک عادی را با کاه گندم مخلوط می‌کنیم و از آن کاسه‌هایی برای نگهداری میوه درست می‌کنیم و انگور از بقیه میوه‌ها خوب‌تر و بهتر نگهداری می‌شود. سر دو کاسه را به هم می‌چسبانیم و طوری محکم می‌بندیم که هیچ مجرایی برای نفوذ هوا باقی نماند.

قاسم در ادامه گفت: انگور داخل کنگینه وقتی خراب می‌شود که به آن نم یا نور آفتاب برسد یا از اول انگور خراب داخل کنگینه گذاشته باشیم.

این کشاورز افغانستانی ادامه داد: انگور داخل کنگینه بیشتر از سه، چهار ماه دوام نمی‌آورد و اگر بیشتر از این مدت داخل کنگینه باشد، با گذشت زمان کیفیتش را از دست می‌دهد. ظرف‌های کنگینه را در زیر زمین و جای سرد و تاریک نگهداری می‌کنند.

اینجا ببینید:

در برخی مناطق افغانستان به ویژه در شمال این کشور هنوز از روش کنگینه برای نگهداری انگور و بعضی میوه‌های دیگر (هرچند مثل انگور زیاد دوام ندارند) استفاده می‌شود. کشاورزان و باغداران این مناطق در فصل‌هایی که این میوه‌ها وجود ندارند، آن‌ها را به بازار عرضه می‌کنند و از فروش آن سود خوبی به‌دست می‌آورند.

نبودِ سرد‌خانه برای نگهداری میوه‌های تازه در افغانستان از چالش‌هایی است که هنوز هم به آن توجه نشده و این موضوع سبب شده است تا سالانه درصد بالایی از میوه‌های افغانستان یا به بهای اندک به خارج از کشور صادر شود یا بابت نبودِ امکانات نگهداری ضایع شوند.