اخلاق یکی از مصادیق ولایت‌پذیری امام رضا (ع) است. اگر حضرت را به عنوان امام، رهبر و پیشوا قبول کردیم، پس باید به سبک زندگی و معاشرت ایشان روی آوریم و سرمایه زندگی خود را همین شیوه رفتاری و گفتاری قرار دهیم، زیرا وقتی انسان کسی را دوست دارد، همانند او عمل می‌کند و محبوبش همه زندگی‌اش می‌شود.

در ارتباط با دیگران باید آموزه‌های رضوی را سرلوحه مراوده‌های اجتماعی‌مان قرار دهیم. امام رضا (ع) همیشه به این مهم اشاره کرده است که هم‌نشین پیامبر خوش‌خلق‌ترین افراد بوده‌اند. به این معنی که خوش‌رویی و خوش‌خلقی به تعبیر امام هشتم ملاک و معیاری برای جست‌وجوی خوبی‌هاست و اگر خوبی می‌خواهیم، باید این‌گونه رفتار کنیم.

بر همین اساس، حضرت ثامن‌الحجج (ع) با هر کسی به‌سادگی ارتباط داشت و راه دوستی را با او باز می‌کرد به طوری که با ایشان انس می‌گرفتند و برای هم‌نشینی و هم‌صحبت شدن، به منزل آن امام رفت‌وآمد داشتند.

یکی از مثال‌هایی که برای ارتباط و مراودت‌های اجتماعی می‌توان از امام مهربانی گفت، گوش دادن به سخنان دیگران است. همسایه مهربان ما هرگز صحبت کسی را قطع نمی‌کرد و سپس حرف‌ها و دلیل‌های خود را بیان می‌کرد. صبر و حوصله حضرت، خود، باعث محبت و شیفتگی همگان شده بود.

از ویژگی‌های مهم امام هشتم در مراوده‌های اجتماعی آن بود که هرگز تکبر نمی‌کرد و مغرور نمی‌شد. جا دارد از خودمان بپرسیم اگر ادعای محبت به حضرت را داریم، چرا در برخی امور متکبریم. امکان دارد با آنکه می‌دانیم سلام‌کننده از کبر و غرور دور است، سلام نکنیم یا حتی جواب سلام ندهیم؟ واقعیت این است که نمی‌شود ادعا کنیم امام رضا (ع) را دوست داریم، ولی در خانه، خانواده، محل کار و ارتباط‌های خانوادگی و اجتماعی‌مان بدخلق‌وخو باشیم.