هانیه وهابی - کتاب «امام کاظم(ع)» کتابی ساده و روان است که برای مخاطب گروه سنی «ب» و «ج» از ماجراها و اتفاقات مهم زندگی امام هفتم می‌گوید.

در بخشی از کتاب چنین می‌خوانیم:

امام موسی‌بن‌جعفر (موسی کاظم) علیه‌السلام، هفتمین امام شیعیان، سال ۱۲۸ یا ۱۲۹ هجری قمری به دنیا آمدند. پدر ایشان امام جعفر صادق هستند و نام مادر ایشان حمیده است که زنی بسیار عالم و فقیه بوده است.

امام کاظم(ع) زمانی که پدر و مادرشان از حج باز می‌گشتند، در منطقه ابواء، جایی در میان مکه و مدینه، به دنیا آمدند. موسی‌بن‌جعفر از همان کودکی بسیار باهوش و با علم و دانش بودند به‌طوری که دانشمندان دینی با ایشان به بحث و گفت‌وگو می‌نشستند.

بندگی ایشان به حدی بود که لقب «عبد صالح» گرفته بودند. امام‌کاظم(ع) مانند نیاکان بزرگوار خود بسیار بخشنده و سخاوتمند بودند.
ایشان با آن همه بزرگواری و بخشندگی، خودشان بسیار ساده زندگی می‌کردند.

مثلا لباس‌های زبر و خشن می‌پوشیدند و در اتاقی که نماز می‌خواندند، غیر از حصیر در کف اتاق و یک قرآن و شمشیر چیز دیگری نبود. ایشان بسیار با عاطفه و مهربان بودند. همیشه به فکر فقیران و بیچارگان بوده و به صورت پنهانی و آشکارا به آن‌ها کمک می‌کردند.

اما سرانجام بدگویی‌هایی که بعضی افراد حیله‌گر از امام کاظم(ع) کردند، بر هارون‌الرشید عباسی تأثیر گذاشت و خود هارون هم در سفری که در سال ۱۷۹ هجری به حج رفت، به محبوبیت زیاد و احترام خاصی که مردم برای ایشان قائل بودند پی برد، و به این دلیل سخت نگران شد.

بنابراین، وقتی به مدینه برگشت، تصمیم به دستگیری و زندانی کردن امام‌کاظم(ع) گرفت تا بین امام و مردم فاصله ایجاد کند.

از زندگی امام کاظم و رفتار و شخصیت ایشان داستان‌هایی نقل شده است که همگی بزرگواری، صبوری، علم و دانش و پرهیزگاری این امام مهربان را نشان می‌دهد. پس از شهادت امام کاظم(ع)، فرزند ایشان امام‌رضا علیه‌السلام به امامت رسیدند.