به گزارش شهرآرانیوز، جمهوری اسلامی ایران در سال ۲۰۰۵ و چهار سال بعد از تشکیل رسمی این سازمان به همراه هند و پاکستان عضو ناظر سازمان همکاری شانگهای شد و یک سال بعد (۲۰۰۶ میلادی) درخواست عضویت دائم در این سازمان را مطرح کرد. هند و پاکستان در تابستان سال ۲۰۱۶ میلادی به عضویت دائم این سازمان درآمدند.
عضویت دائم ایران در بیست و یکمین اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای در ۲۶ شهریور ۱۴۰۰ با حضور سید ابراهیم رئیسی در دوشنبه پایتخت تاجیکستان مورد پذیرش اعضای این سازمان قرار گرفت و یادداشت تعهدات عضویت دائم ایران در سازمان همکاری شانگهای هم ۲۳ شهریور ۱۴۰۱ توسط حسین امیرعبداللهیان در نشست سران شانگهای در سمرقند امضا شد.
محمدباقر قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی ۱۲ بهمن ماه ۱۴۰۱ طی نامه‌ای به رئیس جمهور، قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به سازمان همکاری شانگهای را ابلاغ کرد. نمایندگان مجلس شورای اسلامی ششم آذر با کلیات و جزئیات طرح الحاق ایران به سازمان شانگهای موافقت کردند. هادی طحان نظیف، سخنگوی شورای نگهبان نیز هشتم بهمن از تایید اصلاحات طرح فوق، توسط شورای نگهبان خبر داد.
حسین امیرعبداللهیان ۱۱ خرداد ماه سال جاری در گفت‌وگویی، خاطرنشان کرد: ما در ائتلاف‌های منطقه‌ای از جمله شانگهای، بریکس و اتحادیه اقتصادی اوراسیا عضویت خود را پیگیری کردیم و عضویت ما در شانگهای در تیرماه نهایی می‌شود. آخرین مصوبه پارلمان کشور‌های اصلی تشکیل دهنده شانگهای مربوط به قرقیزستان بود که هفته گذشته در پارلمان این کشور تصویب شد و در تیر ماه با حضور آقای رئیسی اعلام عضویت دائم و قطعی ایران در شانگهای را داریم.
{$sepehr_key_1622}
جمهوری اسلامی ایران بعد از عضویت دائم در همه تصمیم گیری‌های سازمان حضور خواهد داشت، از جمله هر عضو جدید اعم از عضو دائم، ناظر و شریک گفتگو برای پیوستن به این سازمان باید موافقت همه اعضا را به دست بیاورد.
مهرداد کیایی هماهنگ کننده ملی جمهوری اسلامی ایران در سازمان همکاری شانگهای در همین ارتباط در گفت‌وگویی با خبرگزاری صدا و سیما گفت: این سازمان با بهره مندی از سه میلیارد جمعیت، بیش از ۲۰ درصد تولید ناخالص داخلی در عرصه جهانی، عضویت چهار قدرت هسته‌ای و دو عضو دائم شورای امنیت، تجربه‌ای منحصر به فرد برای کشورمان فراهم می‌کند و ضروری است که دستگاه‌های داخلی با آمادگی و مطالعه کامل، ظرفیت‌های سازمانی و توانمندی‌های داخلی، برنامه‌ای را برای همکاری با این سازمان تدوین کنند تا بتوانیم به بهترین نحو از این فرصت جدید استفاده کنیم.
این سازمان بر پایه همکاری‌های امنیتی و سیاسی شکل گرفت و در طول سال‌های عمرش نیز تلاش کرد این موضوع را دنبال کند، ولی در سال‌های اخیر و به خصوص بعد از تحریم روسیه و چین گرایش این سازمان به سمت همکاری‌های اقتصادی بیشتر شده است.
عضو‌های اصلی
بر اساس آخرین تغییرات در حال حاضر روسیه، چین، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان، ازبکستان، هند، ایران و پاکستان اعضای اصلی سازمان هستند.
عضو‌های ناظر
همچنین بر اساس آخرین تغییرات مغولستان، افغانستان و بلاروس اعضای ناظر این سازمان هستند.
منبع: فارس