دوستان خدا پیوسته به‌دنبال فرصتی هستند که بتوانند بیشتر با او سخن بگویند و نجوا کنند و در عبادت به‌سر برند؛ چنان‌که از زبان برخی اولیا نقل شده است که‌ای کاش تمام عمرشان سجده‌ای برای خدا بود! برای این گروه است که فرموده‌اند: «زمستان، بهار مؤمن است».
امام‌صادق (ع) می‌فرمایند: «الشِّتَاءُ رَبِیعُ الْمُؤْمِنِ یَطُولُ فِیهِ لَیْلُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَی قِیَامِهِ وَ یَقْصُرُ فِیهِ نَهَارُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَی صِیَامِهِ:
زمستان، بهار مؤمن است؛ از شب‌های طولانی‌اش برای شب‌زنده‌داری و از روز‌های کوتاهش برای روزه‌داری بهره می‌گیرد. (میزان‌الحکمه، ج۶، ص ۴۰۰).
از همان حضرت نقل شده است که: «روز‌ها و شب‌های زمستان، بهترین فرصت برای رازونیاز و مناجات با خداوند است و استفاده از این فرصت یعنی برخاستن از خواب شیرین در دل شب و اندیشیدن در قدرت خدا». همچنین براساس فرمایش امام جعفر صادق (ع)، «افضل‌العباده إدمان‌التفکر فی‌ا... و فی‌قدرته: برترین عبادات، مداومت کردن بر تفکر درباره خداوند و قدرت اوست» (جهادالنفس، ج ۵۳).
نیز روزه گرفتن در روز‌های کوتاه زمستانی، بهترین فرصت است برای کسانی که می‌خواهند روزه‌های قضای خود را بگیرند و کسانی که می‌خواهند طعم روزه‌های مستحبی را بچشند و شاید به همین دلیل، پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمودند که «روزه زمستان، غنیمتی فرح‌بخش است: الصوم فی الشتاء الغنیمه البارده» (الفقیه، ج۴، ص ۳۵۶).
می‌گویند پس از آنکه حضرت مریم (س) از دنیا رفت، حضرت عیسی (ع) جنازه او را پس از تجهیز (امور مربوط به کفن و دفن) به خاک سپرد. سپس روح مادرش را دید و گفت: «مادر! آیا هیچ آرزویی داری؟» مریم (س) پاسخ داد: «آری، آرزویم این است که در دنیا بودم و شب‌های سرد زمستانی را با مناجات و عبادت در درگاه خدا به بامداد می‌رساندم و روز‌های گرم تابستان را روزه می‌گرفتم».
شب‌های بلند بی‌عبادت چه کنم؟ / طبعم به گناه کرده عادت، چه کنم؟
گویـنـد کریـم است و گنه می‌بـخـشـد / گیرم که ببخشد، ز خجالت چه کنم؟
می‌گویند مقدس اردبیلی که از دنیا رفت، عالمی ایشان را در خواب دید و پرسید: «چه چیزی دست شما را در آن دنیا گرفت؟».
مقدس اردبیلی به حرم امیرالمؤمنین (ع) اشاره کرد و گفت: «اول عشق به این آقا و سپس نماز‌های شب». آن نماز‌های شب هم به آبروی امیرالمؤمنین (ع) قبول شده است.
آیت‌ا... قرهی برای کسانی که می‌خواهند اهل نمازشب شوند، راهکاری پیشنهاد می‌داد. می‌گفت کسانی که می‌خواهند نماز شب بخوانند، باید این بدن را عادت بدهند. دو رکعت نماز قبل از خواب بخوانید، دو رکعت هم قبل از اذان صبح. مدتی این کار را بکنید. بعد از آن، دومرتبه، دو رکعت قبل از خواب، اما چهار رکعت قبل از اذان صبح بخوانید؛ چون یک عده می‌گویند: ما یک مدت نماز شب می‌خوانیم، بعد دیگر نمی‌توانیم بخوانیم. دلیلش هم این است که این بدن باید عادت کند.
بعد از آن، به‌صورت منظم، دوباره شش رکعت قبل از اذان صبح، دو رکعت قبل از خواب. باز دوباره، هشت رکعت کنید. بدن باید آرام‌آرام عادت کند، بعد دوباره ده رکعت و بعد یازده رکعتش کنید که آخری به‌عنوان نماز وتر است.
کاش ما هم از خواب غفلت بیدار شویم! کاش بتوانیم عبادت را به خواب شیرین ترجیح دهیم تا به رضای او برسیم، تا به خیر دنیا و آخرت برسیم. ان‌شاءا...!