حتما آن تصویر عباس عطار از کیارستمی را دیده‌اید که وسط بَرّبیابان، سیاه‌پوش و چموش، خم شده و سرش را کرده لای چهارچوب دری نیمه‌باز؛ در آهنی زنگ‌زده‌ای در ناکجاآبادی ویران‌شده که هیچ خانه‌ای به آن وصل نیست. درها، فارغ از باز یا بسته بودن‌شان، حتی اگر وسط برهوتی پرت یا روی نوک قله کوهی بلند دیده شوند، آدم‌ها را امیدوار می‌کنند. هر دری کورسویی‌ست و روزنۀ امیدی چراکه پشت این در‌ها زندگی جریان دارد و به‌محض باز شدنش هُرم گرمای نفس‌های اهالی‌اش بیرون می‌زند. جان‌های امیدواری هر روز صبح این در‌ها را به امید روز‌های روشن‌تری باز و بسته می‌کنند. این مجموعه دعوت به تماشای در‌های خانه‌هایی‌ست در محلۀ محروم «تاجرآباد» مشهد؛ جایی‌که مردمانش به سختی روزگار می‌گذرانند، اما همچنان تلاش می‌کنند و امیدوارند این در‌ها برای همیشه بسته نمانند و از خدای در‌های باز می‌خواهند که آن‌ها را از این آستانه بگذراند.