یکی از آثار و عوارض طبیعی شیوع ویروس کرونا ایجاد محدودیت گسترده در روابط اجتماعی و تجمعات عمومی بود که به شکل مستقیم و غیر مستقیم تغییرات گسترده‌ای در سبک زندگی همه مردم ایجاد کرد.

در این میان مراکز مذهبی و مجامع دینی نیز مشمول این فاصله گذاری اجتماعی شدند و نوع جدیدی از رابطه مؤمنان و متدینان با منابع تولید محتوای دینی و مراسم آیینی شکل گرفت.
از آنجا که این موقعیت احتمالا در ماه مبارک رمضان نیز ادامه داشته باشد شاید برخی این مرحله انقطاع را تهدیدی برای آیین‌های مذهبی و باور‌های دینی به شمار آورند و نگران آسیب دیدن جدی اعتقاد و ایمان مردم بدانند، اما همین شرایط نیز شاید به نوعی فرصت تقویت و تازه شدن فضای ایمان باشد.
موقعیت فعلی را می‌شود به فرصت تبدیل کرد و همین جدایی و دوری را بهانه‌ای ساخت برای افزایش میل و رغبت عمومی به عناصر و ارزش‌های دینی و مذهبی، زیرا همیشه فاصله باعث شوق می‌شود و از همین رو وقتی مدتی مردم از مسجد و حرم اهل بیت و جلسات قرآن و هیأت‌های عزاداری و موعظه‌های روحانیان دور باشند شاید با این دوری و دلتنگی زمینه بیشتری برای اشتیاق و رغبت افزونتر پیدا کنند و این تهدید به فرصت تبدیل شود.
یکی از مشکلات تبلیغ دینی در کشور ما این است که محتوای مذهبی و عناصر متنوع آن به فراوانی و آسانی در دسترس مخاطب است و زمانی که از در و دیوار شعار‌های دینی می‌ریزد و مخاطب همه جا از کتاب‌های درسی و برنامه‌های تلویزیونی تا تبلیغات محیطی شهری و مجالس عمومی دائم در معرض این پیام‌ها قرار می‌گیرد نسبت به آن‌ها بی رغبت می‌شود و دلزدگی و بی میلی پیدا می‌کند.
چه دلیلی دارد این قدر محتوای مذهبی و پیام‌های دینی زیاد و فراوان تولید شود و به وفور در معرض چشم و گوش مخاطب باشد؟
شاید از همین منظر لازم باشد حضور پررنگ روحانیون در سیما قدری کاهش پیدا کند و مدتی تلویزیون بیشتر از چهره‌های غیر روحانی سخنران (مثل دکتر محسن اسماعیلی و مهندس سید مجتبى حسینی) بهره گیرد تا بعد از این مرحله مخاطب مجددا زمینه برقراری ارتباط با آنان را داشته باشد.
این تهدید می‌تواند برای ما فرصت باشد اگر هوشمندانه و درست عمل کنیم و عالمانه و دقیق تصمیم بگیریم و برای برقراری ارتباط مخاطبان علاقمند و مشتاق با محتوای دینی در مرحله پساکرونا از حالا برنامه ریزی صحیح داشته باشیم.