غلامرضا زوزنی/شهرآرانیوز - بخش قابل توجهی از فعالیت سید غلامرضا موسوی در تهیه‌کنندگی سینما به همـــــکاری‌اش بـــــا هم‌استانی‌هایش اختصاص دارد. او با سینماگرانی همچون فریدون جیرانی، مرحوم امیر قویدل و مهدی صباغ‌زاده کارکرده و به یک تهیه‌کننده کارکشته سینما بدل شده است. با این حال او به حمایت از کارگردانان جوان روی آورده و در تازه‌ترین حضورش، در سی‌و‌هشتمین جشنواره فیلم فجر، در ردای تهیه‌کننده با فیلم «قصیده گاو سفید» به کارگردانی بهتاش صناعی‌ها حضور یافت.
تا کنون او دو بار نامزد دریافت سیمرغ بلورین از جشنواره فجر شده است. یک بار در سیزدهمین دوره (۱۳۷۳) برای فیلم «روز دیدنی» به کارگردانی فرزین مهدی‌پور و بار دیگر در هفدهمین دوره این جشنواره (۱۳۷۷) برای فیلم «قرمز» ساخته فریدون جیرانی تا پای دریافت سیمرغ رفت.
او که زاده تربت‌جام است و دوران جوانی‌اش را در مشهد و در جمع علاقه‌مندان به سینما گذرانده همیشه ارادتی ویژه به این شهر دارد و به محض اینکه می‌فهمد از مشهد برای گفتگو با او تماس گرفته شده با آغوش باز به گفتگو می‌نشیند.
او که الان عضو شورای عالی تهیه‌کنندگان است در این گفتگو از چالش‌های پیش روی سینماگر‌ها با دنیای پس از کرونا سخن گفت. همچنین در آخر از اینکه چگونه در قرنطینه روزگار می‌گذراند حرف زد و پیشنهاد داد تا قرنطینه را با مطالعه کتاب طی کنیم.

بسیاری از اصناف هنری در کشور از تعطیلی سینما‌ها و تعطیلی تولید فیلم‌های سینمایی در کشور متضرر شده‌اند. آیا صنف تهیه‌کنندگان برنامه‌ای دارد تا این ضرر کمتر شود؟
‌بزرگ‌ترین مشکل برای همکاران ما در خانه سینماست. عملا تولید و پخش در سینما تعطیل شده است. حالا کارمندان پخش فیلم و کارکنان سینما اغلب بیمه هستند و اگر هم به دلیلی خدایی نکرده از سر کار کنار بروند طبیعتا از بیمه بیکاری می‌توانند استفاده کنند. اما هنرمندانی که در اصناف مختلف سینما حضور دارند، یعنی آن سی‌و‌دو صنف سینمایی، منهای صنف تهیه‌کنندگان، صنف پخش کنندگان و صنف سینماداران، ما بقی آن‌ها، اصنافی هستند که اصطلاحا کارگزارند و در این شرایط هیچ‌کدامشان نمی‌توانند کار کنند. حتی همان عده‌ای هم که کارهایشان را کلید زده بودند اوایل اسفند متوقف شدند. طبیعتا مشکلات و آسیب‌پذیری برای آن‌ها
بیشتر است.
در این زمینه ستاد کرونا که آقای دکتر انتظامی (رئیس ازمان سینمایی)، در سینما تشکیل داده‌اند و نگاه ویژه و دقیقی به اصناف سینمایی دارد، برنامه‌ای دارند تا از آن طریق بشود به تمام کسانی که گفته شد و آسیب‌پذیر هستند کمک کنند. طبیعتا این اقدامات هزینه دارد و نیازمند تخصیص بودجه است که برنامه‌ریزی‌هایش در دست اقدام است.

واقعا اصناف سینمایی می‌توانند برای حیات روی کمک‌های دولتی حساب کنند یا باید مثلا روی راه‌اندازی وی‌او‌دی‌ها و آغاز تولید با شرایط ویژه برنامه‌ریزی کنند؟
در رسیدگی به گروه‌هایی که به دلیل این شرایط بیکار شده‌اند واقعیت قضیه این است که متأسفانه باید روی کمک دولت حساب کرد. تهیه‌کننده‌ها که نمی‌توانند بگویند ما می‌توانیم ماهیانه مبلغی را به دوستانمان بدهیم.
این که از خود اهالی سینما توقع داشته باشیم نه منطقی است و نه پذیرایی از طرف تهیه‌کنندگان و اهل سینما وجود دارد. منطقی‌اش این است که دولت بتواند در برنامه‌ریزی‌هایی که دارد، همان‌طور که به اقشار دیگر آسیب‌دیده از کرونا کمک می‌کند جایی هم برای کمک به این اصناف سینمایی باز کند. بخشی از آن‌ها که نیازی به کمک ندارند که هیچ اما، در آن بیست‌و‌هشت، نه صنفی که به آن‌ها اشاره کردم اکثریتی وجود دارند که نیازمند کمک‌های دولتی هستند.

تصویری از سینما در جهان پساکرونا برای شما وجود دارد؟
ما در شرایط ملتهبی قرار داریم. تولید در شرایطی که وضعیت سفید شد دوباره شروع خواهد شد. سالن‌های سینما هم باز می‌شوند، اما کشاندن تماشاچی یا دعوت آن‌ها به سینما برای تماشای فیلم در سالن سینما نیاز به برنامه‌ریزی ویژه‌ای دارد که این باید هم در سیستم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برنامه‌ریزی شود و هم اصناف سینمایی به آن دقت کنند.

صنف تهیه‌کنندگان چه تدبیری برای این شرایط ملتهب اندیشیده است؟
 طبیعتا یک سری برنامه‌ها برای همکاران خودمان داریم. مثلا همکارانی که فیلم‌هایشان نیمه‌تمام است در اولویت‌اند. یک تعداد از همکاران ما که فیلم‌هایشان در اسفندماه در حال تولید بود که به دلیل شرایط خاص این روزها، ستاد کرونا خانه سینما از آن‌ها خواست تا کارشان را تعطیل کنند. برخی‌ها هم خودشان تعطیل کردند؛ بنابراین نیاز به این است که این پروژه‌ها تمام شود. بعضی از این کار‌ها حتی بیشتر از ۶ جلسه هم تصویربرداری نداشتند.
آن‌هایی که قرار بوده فیلم‌هایشان اکران شود، اما به دلیل تعطیلی سینما‌ها اکران فیلمشان به تعویق افتاده و احتمالا به این زودی اکران نخواهد شد در اولویت‌اند. اما برنامه‌ریزی برای این مسائل بخشی برمی‌گردد به شرایطی که ایجاد می‌شود و باید منتظر ماند تا شرایط را بسنجیم و بر اساس آن برنامه‌ریزی کنیم.
اگر مشخص بود که اوضاع کی عادی می‌شود می‌شد برنامه‌ریزی‌های دقیق‌تری انجام داد. اما این زمان مشخص نیست و برنامه‌ریزی برای این موضوع هم در وضعیت فعلی ممکن نیست. الآن گفته می‌شود مثلا سینما‌ها تا عید فطر باز می‌شوند. این را مگر دولت دستور بدهد و الا بر اساس شرایطی که می‌بینیم بعید است تا نیمه‌های تابستان هم سالن‌های سینما باز شوند.

شما خودتان چقدر به قرنطینه پایبند هستید؟
در زمان‌هایی که کاری ندارم و می‌توان بیرون از خانه نرفت، در قرنطینه می‌مانم، اما برخی کار‌های صنفی است که همچنان به آن مشغول هستم. هنگامی که کار همکارانم نیاز به رسیدگی دارد مجبور هستم قرنطینه را بشکنم. ولی اگر کار ضروری نداشته باشم بیرون نمی‌روم.

همان وقت‌هایی که در قرنطینه هستید بیشتر مشغول چه کاری هستید؟
 در قرنطینه فیلم می‌بینم. فیلمنامه و کتاب می‌خوانم. الان خداوند فرصتی را فراهم کرده است تا کتاب‌هایی را که مدت‌هاست وقت نداشتم بخوانم را شروع کنم به خواندن و همین‌طور فیلم‌هایی که نتوانستم ببینم را ببینم.

می‌توانید این آثار را به مخاطبان شهرآرا پیشنهاد دهید؟
اسم فیلم یا کتاب مشخصی را نمی‌برم، اما پیشنهاد می‌کنم فیلم‌هایی که به آن‌ها در این شرایط روحیه می‌دهد را تماشا کنند. به نظرم در این شرایط کتاب خواندن از هر کاری لذت‌بخش‌تر است. کتاب‌های رمان و یا کتاب‌هایی درباره تاریخ را می‌توان برای مطالعه برگزید. من خودم مشغول خواندن کتاب‌هایی که با عنوان گفتگو با تاریخ منتشر شده هستم. این کتاب‌ها را دانشگاه هاروارد منتشر کرده است که درباریان شاه درباره شرایط آن دوران حرف زده‌اند که خواندنی است.