می‏آیی؛ با بهار،می‏آیی؛ با خنکای نسیم امید، از روضه رضوان وجودت.می‏آیی؛ با سبد سبد ستاره که در آسمان نگاهت سوسو می‏زند.می‏آیی؛ با ردای سیادت بر دوش، پرچم ولایت بر دست و هشتمین خورشید هدایت که از افق نگاهت، طلوع کرده است.می‏آیی ای مسافر غربت! ای غریب آشنا!