دیاری به نام «پاژ » با دیوارهای فروریخته، سکوتی غ مبار و تاریخی که زیر آوار بی مهری ها مدفون شده است. در میانۀ همین ویرانی ها، زادگاه فردوسی نشسته است، اسطورۀ پارسی که سرود: «چو ایران نباشد، تن من مباد! ».راه زیادی از مشهد تا زادگاه فردوسی نیست. روستای تاریخی پاژ در همین 15 کیلومتری شمال شرقی مشهد و در تقاطع جادۀ کلات و سد کارده واقع شده است و سرای حماسه سرای ایران بر شانۀ همین روستاست. زادگاه این اسطوره ذره ذره بر باد رفته و ،در پای دیوارهای ویرانۀ آن، خرابه هایی به نام «دیار فردوسی » مانده است.بیش از هزار سال قبل، فردوسی، با خلق شاهنامه، نه تنها زبان فارسی، بلکه کل فرهنگ و تاریخ و ،در یک سخن، همۀ اسناد اصالت اقوام ایرانی را جاودانگی بخشید و سرود: «پی افکندم از نظم کاخی بلند/که از باد و باران نیابد گزند ،» اما با فردوسی چه کردیم؟!