از همان ابتدا مى توان بوى فقر را استشمام کرد. تا چشم کار مى کند، بساطى است و هزار ویک چیز براى فروش و انگار فقط جانِ آدمیزاد در آن پیدا نمی شود. وسایل خرده ریز یا لباسهاى کهنه اى که بعضى آن را دور می ریزند یا تبدیل به دستمال کهنه می کنند، در جمعه بازار همت آباد خریدار دارد. روى زمینِ خاکى برزنت هایى پهن شده است و تپه تپه لباس روى آن ریخته اند. زنان، بچه به بغل نشسته اند و لباسهاى به درد بخور را جدا مى کنند. همان طور هم با صاحب بساط براى قیمت چانه مى زنند؛ براى جنس هاى هزار تومانى! مشترى هاى این بازار سر هر قیمتى چانه مى زنند، چون معتقدند اگر تخفیف بگیرند و چیزى را زیر قیمت بخرند، شکار  کرده اند.