«زمستان» و «تاریکی‌های شهر‌» ترکیب عجیبی می‌سازند؛ آدم‌های برآمده از این ترکیب نیز همین قدر عجیبند. فرقی نمی‌کند این آدم‌ها کجای زندگی و روزگار باشند که هر کجای روزگار و زندگی، برزخ است برایشان؛بررزخ «برگشتن» و «ادامه دادن». همین است که حتی در گرمخانه شمایل کاملی از برگشتن نیستند یا شمایل کاملی از ادامه دادن. آدم‌های نصفه‌ای هستند میانه همه چیز. نصفه‌هایی که گاهی می‌خواهند و نمی‌توانند و گاهی می‌خواهند و می‌توانند و کیست که بگوید توانستن یک آدم نصفه زیبا نیست؟