برخلاف بعضی از کشورها که در آن‌ها خدمت سربازی اجباری نیست یا اصلاً وجود ندارد، در ایران، هر پسری که به سن 18سالگی برسد باید به سربازی برود، حداقل 21 ماه. دو ماه از این 21 ماه مربوط به دورۀ آموزشی است. گاهی، باتوجه‌به برخی مسائل، تعداد این ماه‌ها کمتر یا بیشتر می‌شود؛ گاهی هم پیش می‌آید که یک نفر به‌کل از خدمت سربازی معاف شود، مثلاً کسی که کم‌توان ذهنی است. اولین‌بار، در سال 1303 و در دورۀ چهارم مجلس شورای ملی، رضاشاه لایحۀ خدمت اجباری را ارائه کرد که بالأخره سال بعد، در دورۀ پنجم مجلس شورای ملی، به‌تصویب رسید. هرچه هست رفتن به سربازی به‌مذاق بسیاری از مشمولان خوش نمی‌آید، زیرا آن را ناقض آزادی‌های فردی و موجب هدررفتن وقت می‌دانند. این گروه معمولاً می‌کوشند از این کار سر باز زنند، اما گاهی که مجبور می‌شوند دوران خدمت را بگذرانند دچار مشکلات روحی و روانی می‌شوند، تاآنجاکه ممکن است خودکشی کنند. درمقابل، کسانی هم هستند که علی‌رغم معافیتْ مشتاقانه به سربازی می‌روند، مثلاً برخی از طلاب. عده‌ای هم هستند که بی حرف پس‌وپیش خدمت می‌کنند و سال‌ها از خاطرات آن برای دیگران می‌گویند. درهرصورت، شروع خدمت سربازی سخت است، هم برای کسانی که مشمول‌اند هم برای خانواده‌های ایشان که قرار است، گاهی اولین‌بار، مدت‌ها از فرزند خود دور باشند.