درون همه ما، یک منِ خاص خوابیده است. منِ خاصی به نام «من ریاست». منی که فکر می کند از همه برتر است و بر اساس این تفکر، آرزوهای بزرگ می کند. این من، هر زمانی در قالبی در می آید؛ زمانی که کوچک هستیم، در قالب پدر یا مادر ظهور می کند و در سال های بعد در قالب ابرمردان و زنانی دیگر. رییس جمهور شدن هم یکی از این قالب هاست. قالبی خاص که هرچند برای قریب به اتفاق مردم، رسیدن به آن حتی از رؤیا هم آن طرف تر است؛ اما آرزویش بسیار شیرین است. این شما و این تعدادی از آرزوهای خبرنگارانی که در هفته دولت، بدشان نمی آید حداقل یک روز حتی در رؤیا رئیس جمهور باشند...