زندگی برای خیلی‌ها در حالت عادی هم سخت بود و باید برای درآوردن یک لقمه نان کلی دوندگی می‌کردند، اما حالا از وقتی پای ویروس کرونا به کوچه و خیابان باز شده، انگار این وضعیت سخت‌تر هم شده است. این روزها، اگر در میدان‌ها و خیابان‌های پرتردد شهر سر بچرخانی، حتما تعداد زیادی از آدم‌هایی را می‌بینی که به درخت تکیه داده، روی نیمکت یا لبه جدول نشسته‌اند و چشم دوخته‌اند به ماشین‌هایی که دائم از جلوی چشمشان عبور می‌کنند. حواسشان بیشتر به خودرو‌هایی است که آهسته حرکت می‌کنند. منتظرند تا راننده‌ای ترمز کند و آن‌ها پرشتاب به‌سمتش بدوند، شاید بخت همراهشان شد و با راننده راهی شدند. مدت‌هاست که بازار ساخت‌وساز‌ها کساد است و از اسباب‌کشی منازل هم خبری نیست و این یعنی همان اندک درآمد گاه‌وبیگاه هم قطع یا بسیار کم شده است. میدان فردوسی، خیابان شهیدصادقی، میدان توحید، بولوار آموزگار و خیلی نقاط دیگر شهر از صبح خروس‌خوان تا پاسی از شب شاهد حضور کارگران جوان، میان‌سال و کهن‌سالی است که در نبود کار، کیسه‌به‌دست، دائم پیاده‌رو‌ها را گز می‌کنند. شاید این روز‌ها بیشتر از قبل حضور این کارگران به چشم بیاید؛ روز‌هایی که همه باید بیشتر از قبل نگران سلامت خود و دیگران باشند، اما انگار زور بی‌پولی به مراقبت از سلامت و در خانه ماندن، می‌چربد. گواه این حرف هم حضور کارگران در پاتوق‌های معروف به «گذر» است. آن‌ها با اینکه می‌دانند کار نیست، چشم امید دارند که قفل بیکاری بشکند.