کرونا که آمد زندگی روی دیگرش را به ما نشان داد. درب‌های روضه منوره که امید عاشقان بود و مشبک‌های ضریح امام مهربانی ملجا و پناهگاه درماندگان، برروی عاشقان حضرت بسته شد و دلتنگی سر به بیایان گذاشت. اما حرم هنوز همان جایی بود و هست که آدم وقتی دلش می‌گیرد، خیره به گنبد طلا به کاشی‌های فیروزه‌ای تکیه می‌زند، چشم دل باز می‌شود و با ضامن آهو درد و دل می‌کند. بسته شدن درب‌های منتهی به ضریح منور حضرت رضا(ع) فرصتی را فراهم کرد که خادمان حرم رضوی اقدام به بازسازی و مرمت ابنیه تاریخی، گچ بری‌ها و آیینه‌کاری‌های روضه منوره و دیگر نقاط حرم رضوی کنند و حالا باز وقت عاشقی رسیده و زائران حضرت امام رضا(ع) دست بر سینه ادب می‌گذارند و به ساحت مقدس ایشان عرض ادب می‌کنند.