به گزارش شهرآرانیوز، سینا سلیمانی نوشت: نتیجه سیاست‌های پولی و ارزی بانک مرکزی، این شده که به طور رسمی و علنی نرخ تامین مالی (بخوانید نرخ ربا) ۴۵ درصد روی سکو‌های تامین مالی می‌آید در حالی که اگر تا همین چندسال قبل، همین نرخ سالانه ۴۵ درصد را از شخصی می‌گرفتید به نزول خواری متهم می‌شدید.

در طرف مقابل، تولید کننده باید ۸۰ روز منتظر تامین ارز برای واردات مواد اولیه و قطعات و کالای مورد نیاز باقی بماند. بنگاه‌های عظیم کشور با نصف شدن حاشیه سود یا زیان ده شدن رو به شده اند. صنایع کشور تشنه نقدینگی برای تامین سرمایه در گردش هستند.

همه اینها در حالی است که دولت حدود ۶۰ میلیارد دلار درآمد ارزی داشته و حجم نقدینگی از ۹ میلیون میلیارد تومان عبور کرده است. یعنی هم ارز موجود است و هم نقدینگی، ولی نه برای بخش تولید و صنعت.

اقتصادی که در آن سالانه ۴۵ درصد بطور رسمی و تضمین شده بهره داده می‌شود ولی تولید کننده به فکر اعلام ورشکستگی است. نتیجه این می‌شود که یک سیخ کوبیده صرفه اقتصادی بیشتری از کل فولاد مبارکه دارد.