از آن روستای قدیمی که با شهر چند فرسنگ فاصله داشت، حالا فقط نامی باقی مانده و ردی دور از تاریخی که نرم‌نرمک درحال محو شدن است. قلعه «آبکوه» سال‌هاست که دیگر تاریخی ندارد و بیشتر این‌طور خطابش می‌کنند: بافت فرسوده و درحال نابودی. بافتی که حالا دیگر محکوم به نابودی است و ساکنانش هم کم‌کم یا از آنجا کوچ می‌کنند یا آن‌ها که به محله آباواجدادی‌شان هنوز عِرق دارند، همان حوالی را برای زندگی انتخاب می‌کنند. با همه این‌ها، هنوز هم در کوچه‌پس‌کوچه‌هایش نشانه‌های کهنگی و قدمت را می‌توان دید هرچند انگار همه‌چیز رو به احتضار است، اما برای ماندن تقلا می‌کنند. نشانه‌های کوچک زندگی هنوز روشن است و سوسو می‌زند: خانه‌های قدیمی که بچه‌های قدونیم‌قدی از دروپیکرش سرک می‌کشند، سالخورده زنبیل میوه به دست دارند و دکان‌های متروکه که چراغی در آنها روشن مانده و درخت‌هایی که هنوز در دورترین شاخه‌هایشان شکوفه‌ای پیداست و روی دیوار‌های خانه‌هایش فرش تازه شسته‌شده‌ای زیر آفتاب خشک می‌شود. در این گزارش تصاویری می‌بینید از بافت فرسوده و تاریخی قلعه «آبکوه».