به گزارش شهرآرانیوز؛ در سال ۱۹۵۸، رونالد برسلو، شیمیدان دانشگاه کلمبیا، پیشنهاد داد که ویتامین B۱ با تشکیل یک ساختار مولکولی به نام کاربن، فرآیند‌های متابولیکی کلیدی را در بدن انجام می‌دهد.
اما کاربن‌ها بسیار ناپایدار و واکنش‌پذیر هستند و معمولاً فوراً در آب تجزیه می‌شوند. آن‌ها، به هر حال، باید با محتوای بالای آب بدن ناسازگار باشند.
به تازگی محققانی به رهبری تیمی از دانشگاه کالیفرنیا، موفق شده‌اند یک کاربن را ماه‌ها در آزمایشگاه خود در آب سالم نگه دارند.
ساختار کاربن پایدار در آب
وینسنت لاوالو، شیمیدان دانشگاه کالیفرنیا، می‌گوید: «این اولین باری است که کسی توانسته یک کاربن پایدار را در آب مشاهده کند. مردم فکر می‌کردند این یک ایده دیوانه‌وار است. اما معلوم شد که برسلو درست می‌گفت.»
کلید این موفقیت، روشی بود که محققان توانستند یک مولکول «لباس زرهی» را در آزمایشگاه سنتز کنند تا به دور کاربن بپیچد و آن را سالم نگه دارد. این تیم توانست از تصاویر با وضوح بالا برای تأیید ترکیب کاربن استفاده کند.
از طریق برخی اصلاحات شیمیایی دیگر در بالای ساختار محافظ، کاربن می‌تواند تا شش ماه در آب پایدار بماند. این نشان می‌دهد که کاربن‌ها می‌توانند از نظر بیولوژیکی در بدن وجود داشته باشند و ویتامین B۱ ممکن است برای انجام کار خود در بدن، این شکل را به خود بگیرد.
{$sepehr_key_121091}
علاوه بر این، محققان فکر می‌کنند رویکردی که در اینجا استفاده کرده‌اند می‌تواند کاربرد‌های صنعتی داشته باشد. توانایی تثبیت کاربن‌ها می‌تواند به آب اجازه دهد تا در آینده جایگزین مواد سمی‌تر و خطرناک‌تر در واکنش‌های شیمیایی شود و راهی پاک‌تر برای تولید چیز‌هایی مانند دارو‌ها و سوخت‌ها ایجاد کند.
وارون راویپرولو، شیمیدان دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس (UCLA)، می‌گوید: «آب حلال ایده‌آلی است؛ فراوان، غیرسمی و سازگار با محیط زیست. اگر بتوانیم این کاتالیزور‌های قدرتمند را در آب به کار بگیریم، گامی بزرگ به سوی شیمی سبزتر برداشته‌ایم.»
اینجا یک نکته‌ی انحرافی وجود دارد: محققان در حال بررسی شیمی مولکول‌های واکنش‌پذیر بودند، نه به دنبال اثبات فرضیه‌ی برسلو. این نمونه‌ی دیگری از اکتشافات علمی غیرمنتظره‌ای است که گاهی اوقات می‌توانند از تحقیقات دقیق حاصل شوند.
این تحقیق همچنین می‌تواند سندی باشد برای تسلیم‌نشدن در برابر یک ایده‌ی امیدوارکننده، حتی پس از تقریباً شش دهه. در اینجا دانشمندان چیز‌های بیشتری برای بررسی دارند؛ به ویژه اینکه چرا به نظر می‌رسد محافظت اضافی مولکول، واکنش‌پذیری آن را کاهش می‌دهد.
لاوالو می‌گوید: «واسطه‌های واکنش‌پذیر دیگری نیز وجود دارند که ما هرگز نتوانسته‌ایم آن‌ها را جدا کنیم، درست مانند این یکی. با استفاده از استراتژی‌های محافظتی مانند استراتژی ما، ممکن است بالاخره بتوانیم آن‌ها را ببینیم و از آن‌ها بیاموزیم. فقط ۳۰ سال پیش، مردم فکر می‌کردند که این مولکول‌ها حتی نمی‌توانند ساخته شوند. اکنون می‌توانیم آن‌ها را در آب بطری کنیم. آنچه برسلو سال‌ها پیش گفت.»
این تحقیق در Science Advances منتشر شده است.
{$sepehr_key_121090}