علیرضا گرانپایه / شهرآرانیوز - پاسخ به این سؤال برای کسانی که این هفته از انتشار نسخه دوم «آخرین بازمانده از ما» به وجد آمده‌اند، اصلا آسان نیست. آن‌ها نمی‌دانند از داستان هیجان‌انگیز نسخه اول بگویند که تو را لحظه‌به‌لحظه با کاراکتر‌های بازی همراه می‌کند یا گیم‌پلی بسیار روان و کم‌ایراد بازی را دلیل اصلی اقبال بیش از اندازه به این بازی بدانند، حتی پای موسیقی کم‌نظیر The Last of Us هم به میان می‌آید، ولی به هرحال هیچ چیزی به اندازه داستان در اقبال بیش از اندازه گیمر‌ها به آخرین ساخته استودیوی بازی‌سازی ناتی داگ تأثیر نداشته است.

 

داستان نسخه اول بازی که سال ۲۰۱۳ برای پلی‌استیشن ۳ به بازار عرضه شد و سپس با ورود ps۴ برای این کنسول هم شخصی‌سازی شد، به دوران آخرالزمانی اشاره دارد که تنها بخش کوچکی از مردم دنیا به ویروسی که توسط قارچ‌های سمی پخش شده است، مبتلا نشده‌اند. شما در قسمت اول بازی که توانسته است بیش از ۲۰۰ جایزه معتبر جهانی کسب کند، کنترل شخصیت جوئل را به‌صورت سوم‌شخص بر عهده می‌گیرید و مسیر پرفرازونشیبی برای رسیدن به انتهای ماجرا در پیش می‌گیرید. (سعی می‌کنیم ابهامات داستان را برای کسانی که علاقه به تجربه بازی دارند، برطرف نکنیم). حالا هم ۷ سال بعد از قسمت اول، نسخه دوم بازی رکورد‌های پیش‌فروش دنیای گیم در سال‌های اخیر را جابه‌جا کرده است. در این نسخه هم گوشه‌به‌گوشه جهان بازی The Last of Us Part II را جزئیات پر کرده‌اند؛ اتاق‌ها و فروشگاه‌هایی که مخاطب قدم به آن‌ها می‌گذارد و پوستر‌ها و چینش وسایلی که به شکل استادانه قصه می‌گویند به محیط‌ها جلوه‌ای باورپذیر می‌بخشند. به همین دلیل شاید تنها یک یا دو بازی نسل هشتم توانایی به چالش کشیدن قدرت گرافیک فنی آن‌ها را داشته باشند. البته خشونت بسیار باورپذیر بازی آن‌قدر روی اعصاب گیمر‌ها راه می‌رود که در روز‌های ابتدایی انتشار بازی، صدای اعتراض بسیاری از علاقه‌مندان به بازی را هم درآورده بود. آن‌هایی که معتقد بودند که درجه‌بندی سنی باید بسیار سفت و سخت‌تر برای این بازی در نظر گرفته شود.