به گزارش شهرآرانیوز، امشب، ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴، در سایه‌سار مزار مطهر شهدای گمنام، در میدان شهدای مشهد و در شب فرخنده و آسمانی ولادت خورشید خراسان، امام رضا(ع)، شبی رقم خورد که نه تنها از جنس نور و واژه، بلکه از جنس روح و معنا بود. شبی که عطر خوش ارادت و مهر رضوی، در جان مشهدالرضا(ع) پیچید و دل‌ها را سرشار از شوق دیدار ساخت؛ شبی که شاعران، از دورونزدیک، گرد هم آمدند تا با زبان شعر، به درگاه امام رئوف(ع)، عرض ادب و دلدادگی کنند و ارادت خالصانه خویش را در کلمات بتابانند.
بیش از ۲۱۰ شاعر برجسته، از سراسر کشور در کنار بزرگانی چون استاد علی‌محمد مؤدب (مجاهدی) و استاد غفوری‌شفق، در محفلی باشکوه با عنوان شب شعر ارادت گرد هم آمدند؛ محفلی که فراتر از یک گردهمایی ادبی بود، مجلسی آکنده از نور ایمان، دریچه‌ای به ملکوت عرفان و صحنه‌ای از دل‌سپاری عاشقانه به ساحت آیین و ولایت. اینجا واژه‌ها جان می‌گرفتند و بر زبان شاعران جاری می‌شدند تا پرده از راز‌های پنهان دل بردارند و مخاطبان را در جریانی از شور و معرفت غوطه‌ور کنند.
{$sepehr_key_123138}
نام‌آوران شعر معاصر و آیینی از جمله سیدمحمدجواد شرافت، الهه بیات‌مختاری، سعید سلیمانپور، مهدی آخرتی و جمعی دیگر از چهره‌های شاخص و صاحب‌نام با حضور درخشان و پراحساس خود، به این شب رنگ‌وبویی ویژه بخشیدند. هر یک با خوانش سروده‌هایی ناب و پرمایه، سرشار از عشق، ایمان، ولایت و اخلاق، فضای محفل را به دریایی از احساس و اشتیاق بدل کردند؛ چنان‌که گویی کلمات، پروانه‌وار بر دل‌ها می‌نشستند و نجوا‌هایی لطیف در ژرفای جان به راه می‌انداختند.
در این شب خاطره‌انگیز، اشعاری بدیع و دل‌نشین، با مضامینی نو و کهن، در قالب‌هایی همچون غزل‌های سوزناک، مثنوی‌های خیال‌انگیز، رباعی‌ها و دوبیتی‌های ناب، یکی پس از دیگری بر زبان شاعران جاری شد و چون آینه‌هایی درخشان، جلوه‌ای از ذوق، قریحه و بینش آنان را به نمایش گذاشت؛ آینه‌هایی که ظرفیت بی‌کران شعر فارسی را پیش چشم مخاطبان می‌گشودند.
محفل شعر ارادت، فقط محفلی برای شنیدن شعر نبود؛ اینجا عرصه همدلی و هم‌افزایی بود، پلی میان نسل‌ها، جایی که شاعران جوان دوشادوش پیشکسوتان و استادان عرصه شعر، لحظاتی ناب و بی‌تکرار را رقم زدند. این درهم‌تنیدگی تجربه و جوانی، گواهی بر تداوم، زایش و پویایی شعر معاصر ایران بود و امید به فردایی روشن‌تر و پربارتر را در دل‌ها زنده کرد.
محفل شعر «ارادت» فرصتی برای انگیزه‌بخشی به شاعران جوان و نوآوری در شعر آیینی است
مرتضی حیدری‌آل‌کثیر در حاشیه این محفل ادبی و معنوی در گفت‌و‌گو با خبرنگار ما اظهار داشت: خیلی خدا را شکر می‌کنم که امسال در این محفل حضور پیدا کردم؛ محفل باشکوهی که نه‌تنها یاد و نام شهدا را زنده نگه می‌دارد، بلکه آمیزه‌ای است از حضور شاعران جوان و پیشکسوت که می‌تواند به رشد و انگیزه‌بخشی نسل تازه شعر بسیار کمک کند.
وی افزود: اینکه شاعران جوان در کنار مردم و استادان قرار می‌گیرند، می‌تواند بستری باشد برای خلق آثاری نو که هم خواص بپسندند و هم عوام درک کنند. به نظر من این یکی از مهم‌ترین اهداف در شعر رضوی است؛ چراکه مردم و ارتباط با مخاطب، رکن اساسی شعر آیینی محسوب می‌شود.
ارادت‌ورزی، کلید ورود به شعر آیینی و انگیزه‌ای برای پیوستن به دریای عشق است
حسین محمدی، مبارز شاعر آیینی، در این محفل در گفت‌وگویی صمیمانه درباره مفهوم ارادت و نقش آن در شعر آیینی گفت: واکاوی واژه ارادت، ما را به مفاهیمی چون عشق به خاندان پیامبر(ص) و نماز و سلوک معنوی می‌رساند. ارادتی که مقدمه‌ای برای رسیدن به سعادت است؛ همان‌طور که حافظ می‌گوید، ارادت‌ورزی به خاندان پاک رسول(ص) راه نجات و رستگاری است.
وی تأکید کرد: انگیزه، اساس کار شاعر آیینی است. این محفل‌ها انگیزه شاعران جوان را دوچندان می‌کند و حتی کسانی که هنوز خود را شاعر نمی‌دانند، بی‌تردید می‌توانند با حضور در این جمع‌ها، به رود متصل به دریای عشق اهل‌بیت(ع) بپیوندند.
محفل شعر ارادت، جلوه‌ای از هنر و اندیشه در مسیر رهبری
حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدحسین سیدی، مدیر دفتر شعر و ادبیات بنیاد بین‌المللی امام رضا(ع) در این محفل ادبی و معنوی گفت: امروز در این مکان میزبان بیش از ۲۱۰ شاعر برجسته هستیم و ۲۰ نفر از آنان به شعرخوانی خواهند پرداخت. حضور استاد مجاهدی و برگزاری مردمی این محفل برای نخستین‌بار در کنار شهدای گمنام، برای ما بسیار لذت‌بخش است و انرژی مضاعفی به همه ما داده است.
سیدی ادامه داد: این جمعیت و این شور، حاصل برگزاری مردمی برنامه است؛ جمعی که نه به اجبار، بلکه با عشق آمده‌اند. چنین‌محافلی، مصداقی از هنر و اندیشه در مسیر فرمایشات مقام معظم رهبری است و نشان می‌دهد که شعر و هنر می‌توانند به‌خوبی مفاهیم بلند دینی و معنوی را به دل‌های مردم برسانند و سرانجام، این شب به‌یادماندنی، در حالی به پایان رسید که حاضران با دل‌هایی لبریز از شور، با ذهن‌هایی سرشار از الهام، میدان را ترک گفتند، با این امید شیرین و عمیق که شعر و ادب، همچنان چراغی باشد برای روشن‌کردن راه‌ها، پلی برای پیوند اندیشه‌ها و حلقه‌ای برای یکی‌کردن دل‌ها. بی‌گمان، خاطره این شب، چون ستاره‌ای فروزان، سال‌ها در خاطر آنان که حضور داشتند، خواهد درخشید و روشنی خواهد بخشید.
{$sepehr_key_123137}