توی دهه ۸۰ بود. به گمانم گوگل بود یا گوگل‌مپ که اسم خلیج فارسمان را تغییر داد و چیزی نوشت که حتی از نوشتنش هم بدم می‌آید. مجله همشهری جوان که عین ریگ می‌فروخت و نیامده روی گیشه بخار می‌شد و غیب، کارزاری راه انداخت رفتیم توی لینکی و امضا کردیم که خلیج فقط فارس، ما آن سال‌ها تلفن همراه هوشمند نداشتیم. فقط فیس‌بوک بود و آن هم روی رایانه و تمام.
مردک دوباره حرف رایگان زده، رایگان‌تر از اینکه در زمان کرونا گفته بود که به مردم واکسن وایتکس تزریق کنید یا مردم وایتکس بخورند که بدنشان ضدعفونی شود و این بار هم ما جوش آوردیم. غریبه که بینمان نیست جوش آوردنمان دو‌جور بود، یک عده پست گذاشتند و یک عده دیگر به یک استوری بسنده کردیم، اما واقعا همین بس است؟
به بچه دبیرستانی‌هایمان بگوییم خلیج فارسمان کجاست؟ چندتا جزیره‌داریم؟ کدام استان ایران است؟ اطلاعی دارند؟ دم گوشی‌تر می‌گویم، می‌رویم بطری بطری خاک سرخ جزیره هرمز را می‌آوریم توی خانه که بکنیمش توی چشم دروهمسایه که «آره دیگه گفتم امسال یه جایی برم بکر باشه، خلوت باشه، بومگردی تروتمیز داشته باشه دیگه رفتیم هرمز، اینم خاک اونجاست، کیلویی بیست دلار قیمتشه، کاربرد آرایشی داره، دیگه‌گفتم یه یادگاری کوچولو باید بیارم.»
تعارف نداریم، ما یک کاشی از ایران را متعلق به خودمان نمی‌دانیم و ترسناک است که همین استوری و پست را فکر می‌کنیم کاری است کارستان. البته همه کاسه‌ها را هم سر خودمان نشکنیم به هزارویک دلیل از آن حجم ترسناک و وسیع منابع معدنی و دریایی و خدماتی و زیرزمینی خلیج فارس چقدرش را مدیریت کرده‌ایم و تبدیلش کرده‌ایم به درآمد و آوردیمش سر سفره مردم؟ از میعانات گازی و چا‌های نفت و صیدترال غریبه‌ها چقدر سهم داریم؟ مسئله این است که با کدام عینک ببینیم، ولی در هر صورت ما مقصریم، ما یعنی هرکسی این ستون را می‌خواند، خواه من که نویسنده‌ام و تا حالا یک قصه درمورد خلیج فارس ننوشته‌ام تا تویی که می‌خوانی و مسئولی که خواهد خواند، مقصریم هر کدام به قدری و سهمی.
{$sepehr_key_124053}
با حرف مفت و اضافه مردک دلقک که نام چندهزارساله این خطه و پهنه از ایران عوض نخواهد شد، همان‌طوری که من حق ندارم و نمی‌توانم اسم نیویورک را بگذارم جهرم یا اسم پسر همسایه‌مان که حافظ هست را بگذارم عرفان او هم اصلا همچین حقی ندارد، اما اینکه عملا و علنا بگوید یعنی کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه هست، یا خواسته حساسیت‌آزمایی کند یا اینکه در خلال و جریان مذاکرات سمت و سوی دیگری برای هدف‌های خودش طراحی و تعریف کند.
ما رخت‌چرک‌هایمان را توی خانه خودمان می‌شوییم، دعواهایمان توی خانه است و بد هم‌وطنمان را بیرون مرز‌ها نمی‌بریم، ما تخم و ترکه آن ملاعین منافق نیستیم که خاک و شرف و عزت بفروشیم و به خاطر چند مشت دلار مچاله، دم تکان بدهیم و موس موس کنیم، خلیج فارس خاک ماست، خط قرمز ماست و هرگونه جسارت به هرگوشه از این خاک آبی یعنی هزار تدبیر در آستین که به وقتش رو خواهیم کرد.