دین محمد رسول‌ا... (ص) برخلاف دین سایر انبیا یا مکتب‌های اخلاقی، دین آسانی است؛ آسان به این معنا که در اسلام محمد (ص) مرد خدا بودن، مسیر دشواری ندارد و بندگی با اطاعت خالصانه و اعمالی انسانی به‌دست می‌آید.
به همین خاطر است که در آموزه‌های اهل‌بیت (ع) نیز، مسیر‌های رسیدن به رضایت خدا، مسیر‌های دردسترس و ممکن برای ما آدم‌های معمولی است؛ ما آدم‌های معمولی که زندگی ساده‌ای داریم و نمی‌توانیم برای رسیدن به درجات بندگی از کوه‌ها بالا برویم یا بر روی نیزه راه برویم و مسئله این نیست که ما نمی‌توانیم، بلکه حقیقت دین محمد مصطفی (ص)، رسیدن به بندگی خدا از مسیر همین زندگی دنیایی است؛ به همین خاطر است که در دین اسلام برخلاف مسیحیت، ترک دنیا و زندگی در دیر‌ها دور از بقیه مردم نه‌تنها امتیاز نیست، بلکه نکوهش هم شده است.
ما پیروان محمد مصطفی (ص) باید در همین زندگی روزمره که این روز‌ها آمیخته به استقامت و جهاد در راه خداست تمرین بندگی کرده، مسیر تعالی را طی کنیم؛ تمرینی که مصادیق آن در نسخه‌های شفابخش کلام پروردگار و اهل‌بیت (ع) وجود دارد؛ نسخه‌هایی به نام آیات و روایات که در هرکدام، نشانه‌هایی برای اهل بشارت موجود است.
برای این روز‌هایی که مرز میان حق و باطل برای همه به روشنی عیان است، ما بندگان معمولی خداوند با انتخاب هایمان، با خواندن سوره فیل یا نصر، با برداشتن چله ذکر شفا برای همه مجاهدان و هم وطنان خود می‌توانیم بندگی خود را اثبات کنیم؛ که حق روشن است و باطل سر جنگ دارد.
با مطالعه تاریخ اسلام درمی‌یابیم که خدایی زندگی کردن، حتی برای ما انسان مدرن درگیر فناوری، دشوار نیست و لابد معجزه این نسخه‌های شفابخش همین است که هم در روزگار جاهلیت پاسخگو بودند و هم در روزگاری که بشر عرصه‌های علم و دانش را بسیار پیش برده است. اگر شک دارید، با من یکی از این نسخه‌ها را در کلام امام‌صادق (ع) مرور کنید؛ آنجا که می‌فرمایند: «دوستی و محبت اولیای خدا و ولایت آنان واجب است و بیزاری از دشمنان آنان نیز لازم است». (بحارالانوار، ج۲۷، ص۵۲، حدیث ۳).
«تولی و تبری» کلیدواژه‌ای است که سایر اهل‌بیت (ع) هم به‌عنوان عملی شایسته به آن پرداخته‌اند. عملی که شاید در ظاهر آسان باشد، اما با خود ثمرات و برکات فراوان دارد.
در کنار اعلام برائت از دشمنان با همراهی و همدلی با هموطنان خود می‌توان در راه خدا حرکت کرد. هر حرکتی که به شادی بیشتر منجر شود. امام صادق (ع) درباره پاداش شاد کردن دیگران فرموده‌اند: «هر مسلمانی به مسلمانی برخورد کند و او را شاد کند، خدای عزوجل او را شاد می‌کند» (کافى، ج۳، ص ۲۷۶)؛ و خوب است بدانیم که این عمل در کلام امام باقر (ع) مترادف با عبادت معنی شده است.
ایشان در این باره می‌فرمایند: «نزد خدا عبادتی محبوب‌تر از شادکردن مؤمن نیست» (وسائل‌الشیعه، ج۱۱، ص۵۶۹).
اینجاست که باید قدر این نسخه شفابخش را بدانیم و به‌دنبال ایجاد شادی‌های کوچک ابتدا برای نزدیکان و سپس برای دیگر افراد باشیم؛ شادی‌های کوچکی که گاه در یک ارتباط ساده خانوادگی و احوال‌پرسی کوتاه از برادر دینی‌مان پنهان است؛ شادی ساده‌ای که نیازمند تکلف و تشریفات نیست و گاه به ارزانی یک جرعه آب که به‌موقع به دست تشنه‌ای برسد، به‌دست می‌آید.
{$sepehr_key_131117}
کافی است در طول روز بنای خود را بر گره‌گشایی از دیگران بگذاریم و درپی رفع کسالت‌ها و اندوه‌ها از اطرافیانمان باشیم، که این روز‌ها با همدلی و یاری هموطنان می‌توانیم خود را در زمره اهل حق قرار دهیم. با کمک به زائران و مسافرانی که این روز‌ها به مشهد مقدس آمده‌اند و هر کمکی به آنان ارزشمند است، مانند سالکی که در مسیر خدا جهد و جهاد می‌کند، در مسیر بندگی خداوند متعال گام برداشته‌ایم و با هر لبخندی که بر لبی می‌آوریم، عبادتی را در کارنامه اعمالمان ثبت کرده‌ایم.