روز‌های سختی را از سر گذراندیم. دوباره و چندباره آزمون شدیم. به این مفاهمه رسیدیم که انسان بودن فقط در گفتار معنا نمی‌یابد؛ در رفتار، در انتخاب‌ها و در خرید‌های روزمره باید دیده شود. این روز‌ها که کشور درگیر مسائل پساجنگی است، هر رفتاری، حتی ساده‌ترین آن ها، بار مسئولیت اجتماعی دارد. خرید ما، سبک زندگی ما و حتی شکل مصرف ما، دیگر یک مسئله شخصی صرف نیست؛ بلکه مسئله‌ای ملی است.
بحران، هر چه که باشد ـ جنگ، تحریم، خشک سالی، یا بیماری فراگیر ـ یک پیام روشن دارد: برای سرفرازی باید همدل و همراه بمانیم! در چنین شرایطی، خرید بیش از نیاز، نه زرنگی است، نه پیشگیری و نه حتی پیش بینی. بلکه نوعی بی توجهی به حقوق دیگران است.
وقتی کسی ۱۰ بسته از کالایی می‌خرد که فقط به دو بسته اش نیاز دارد، ندانسته باعث می‌شود چند خانواده دیگر، با قفسه خالی روبه رو شوند. این، همان جایی است که «انسانیت» و «ایمان» باید خود را نشان دهند؛ همان جایی که اخلاق، مهم‌تر از قدرت خرید باید میدان داری کند. همان جایی که معلوم می‌شود به شناسه چقدر ایرانی هستیم، به شناسنامه که خیلی‌ها مدعی‌اند! در فرهنگ ایرانی ـ اسلامی، همیشه تأکید شده که «دیگران را بر خود مقدم بدان.»
حال که حتی در خاموشی آتش سلاح ها، جنگ اقتصادی دشمن، سفره‌ها را هدف گرفته، سهم من از بازار، باید به اندازه نیازم باشد؛ نه بیشتر. مصرف مدیریت شده، امروز دیگر فقط توصیه‌ای برای اقتصاد خانواده نیست، حتی یادآوری یک بایستگی اخلاقی هم نیست. بالاتر از همه این‌ها نسخه‌ای برای سلامت جامعه است. راهبردی برای طی کردن راه است به سوی ماندگاری ملی.
{$sepehr_key_132834}
بیایید این روز‌ها تمرین همدلی کنیم. اگر کالایی کم بود، کمتر مصرف کنیم. بگذاریم خانواده‌ای که دستشان کوتاه‌تر است، آن را دردسترس خود ببیند. اگر فرصتی برای خرید هست، به یاد داشته باشیم که همسایه مان هم فرزند دارد. اگر توان داریم، کمک کنیم تا خانه‌ای بی روغن، بی نان یا بی دارو نماند. مبارزه با دشمن، فقط در میدان رزم نیست؛ در بزم زندگی هم این خط باید ادامه داشته باشد. امروز، در قفسه فروشگاه ها، در صف نانوایی، در قبض‌های مصرفی، در یخچال خانه‌ها و در وجدان بیدار مردم، این مبارزه در جریان است.
خرید به اندازه، صرفه جویی، پرهیز از احتکار خانگی و کمک به نیازمندان، یعنی ایستادن در کنار کشور. یعنی دفاع از هم وطن، بدون اسلحه؛ با انسانیت. بیایید دست به دست هم دهیم، تا در این کارزار نابرابر، دشمن را ناامید و مردم را امیدوار کنیم. پیروزی، با مردمی است که در سختی ها، خود را فراموش نمی‌کنند و هم وطن را از یاد نمی‌برند.
ما تاکنون- در روز‌های سخت جنگ- چنین بوده‌ایم بعد از این باید «چنین بودن» را توسعه دهیم. ما با هم راه را به سوی پیروزی خواهیم رفت. راه را بر دشمن هم خواهیم بست. ما بحران‌های بزرگ‌تر از این را مدیریت کرده‌ایم. نمی‌گذاریم بحران‌های دشمن ساخته ما را و روح و روان جامعه را مدیریت کند. ما با هم هستیم، خدا هم با ماست.