ماههای محرم و صفر که از راه میرسند، کوچک و بزرگ نمیشناسند؛ هر کسی هر جایی که دلش برای امامحسین(ع) و یاران و اهلبیتش بتپد، از جا برمیخیزد.
اصلا نمیشود کسی عاشق امامحسین(ع) باشد و بیخبر و بیتفاوت بماند. امامحسینیها بهویژه بچههای امامحسینی هر اندازه توان و امکانات و نیرو داشته باشند، اهل عملاند نه حرف.
آنها آستین همت بالا میزنند و به میدان میآیند تا به امامحسین(ع) ثابت کنند که چقدر او و راه و روش زندگیاش را دوست دارند. بچههای دوستدار مکتب حسینی میآیند با نشانههای عزاداری ماه محرم.
یکی در دستهها و هیئتها به عزاداران امامحسین(ع) خدمت میکند، یکی نذری پخش میکند، یکی میشود خادمالحسین(ع)، یک نفر دیگر هم که میتواند با اجرای نمایش، واقعهی کربلا را در شبیهخوانی به مردم معرفی کند، سعی میکند نقش کودکان کربلا را خوب اجرا کند.
راستی، تابهحال شده که فکر کنی پیام قیام امامحسین(ع) چه بود؟ امامحسین(ع) با شهادت خودش و یارانش، با بهاسارتدرآمدن خانوادهاش به ما آموخت که هرگز زیر بار ستم نرویم.