هنوز فصل جدید آغاز نشده، اما برخی پیشکسوتان، انگار شمشیر را از رو بسته‌اند؛ بی‌اعتنا به مصلحت تیم، ساختار باشگاه را هدف گرفته‌اند و چنان بی‌پرده می‌تازند که گویی خواستشان، زخم‌زدن است نه اصلاح.

فرشاد پیوس که تا چند روز پیش، خود را جانشین احتمالی نیمکت سرخ می‌دانست، حالا با توپ پر به میدان آمده و مدیران را نشانه گرفته است. حمید درخشان نیز که سابقه نشستن بر همین نیمکت را دارد، مدعی است استیلی تنها برای پوشاندن ناکارآمدی مدیران به باشگاه آمده بود. قلیچ هم، طبق معمول، با ادبیاتی تند و آغشته به طعنه، از هیچ‌کس نمی‌گذرد. در این میان، حمید استیلی که تا همین هفته گذشته چهره‌ای نزدیک به مدیران تلقی می‌شد، ناگهان استعفا می‌کند و از سازمان دفاعی متزلزل تیم گلایه می‌کند.

فضای باشگاه، یادآور همان چرخه‌ معیوبی است که طی سال‌های گذشته نیز تکرار شده؛ پیشکسوتانی که می‌توانستند مایه آرامش و اتکا برای نسل جدید باشند، خود به عامل التهاب بدل شده‌اند و با رفتار‌هایی پوپولیستی، چهره‌های فنی را زیر سؤال می‌برند. یحیی گل‌محمدی، اوسمار، گاریدو و کارتال، هرکدام در مقاطعی هدف همین حملات بودند. امروز نوبت به وحید هاشمیان رسیده است؛ مربی‌ای که نه با هیاهو آمده، نه با ژست نجات‌دهنده، بلکه با سابقه‌ای روشن در بوندس‌لیگا و شخصیتی آرام و دقیق. اما آیا در این بلبشوی رسانه‌ای، شانسی برای ماندن و ساختن خواهد داشت؟ یا خیلی زود در لیست سوخته‌های تاریخ پرسپولیس قرار می‌گیرد؟

در شرایطی که پرسپولیس در ارزروم ترکیه اردو زده و باید برای فصل دشوار پیش‌رو آماده شود، سیگنال‌های منفی از داخل، ذهن بازیکنان و کادر را هدف گرفته است. هاشمیان که هنوز غبار پیراهن ملی‌اش را نتکانده، آمده تا تیمی بسازد در قامت قهرمانی؛ نه تکرار شیر بی‌دندان فصل گذشته. اما تحقق این هدف، مستلزم صبر، انسجام و حمایت است؛ نه غوغاسالاری و تسویه‌حساب‌های شخصی.

واقعیت آن است که پرسپولیس نه از رقیب، که از خود آسیب می‌بیند. اگر قرار است تیمی بسازیم که در بزنگاه‌ها نلغزد و تسلیم نشود، باید ابتدا به جنگ تصویر‌های وارونه در تاریکخانه ذهن برخی رفت. فصل تازه با شعار و مصاحبه آغاز نمی‌شود؛ با سکوت معنادار و خردمندانه‌ کسانی آغاز می‌شود که اگر نخواهند قاتق نان باشند، لااقل نمک‌پاش زخم کهنه‌ها نباشند.

کاش پیش از شروع لیگ بیست‌وپنجم، عقلانیت جای هیجان را بگیرد و پرسپولیس بتواند با هاشمیان، نه‌فقط به میدان نبرد، بلکه به سمت ساختن یک هویت تازه پیش برود.