نظر ۲ بانوی پیشکسوت تئاتر مشهد درباره جای خالی بانوان در تصمیم‌گیری‌ها

به گزارش شهرآرانیوز، چند روز پیش ترکیب جدید شورای سیاست‌گذاری تئاتر شهر مشهد درحالی اعلام شد که جای خالی هنرمندان بانو در این شورای هفت‌نفره به چشم آمد. درحالی‌که برخی از هنرمندان معتقدند این مسئله چندان هم مهم نیست، اما نبود همین جایگاه برای بانوان نشانه‌ای از حضور نداشتن آنان در تصمیم‌گیری‌هاست. در ادامه نظر «راضیه ایرانی» و «زهره مرادی»، دو بانوی هنرمند پیشکسوت تئاتر مشهد را در این رابطه می‌خوانید.

شورای سیاست‌گذاری تئاتر شهر باید جایگاه شایسته‌تری داشته باشد

راضیه ایرانی، با تأکید بر اهمیت تشکیل شورای سیاست‌گذاری و فنی در مجموعه تئاتر شهر مشهد، می‌گوید: ایجاد چنین شورایی اقدام خوبی است، اما ترکیب اعضا و جایگاه آن‌ها باید بازنگری شود.

او می‌افزاید: کسانی که بر مسند می‌نشینند باید جایگاه ویژه‌ای داشته باشند، صاحب‌نظر باشند و به لحاظ کاری در سطح بالا قرار بگیرند. این افراد باید بر تمام اصول و قواعد هنر‌های نمایشی مسلط باشند زیرا درنهایت تئاتر شهر باید میزبان آثار باکیفیت و سطح بالا باشد؛ چراکه تئاتر شهر نشانه‌ای از فرهنگ این شهر است.

ایرانی در ادامه، مسئله نبود زنان در این شورا را بخشی از مسائل تئاتر می‌داند و توضیح می‌دهد: بحث من فقط موضوع زنان نیست که در این شورا حضور ندارند اما اگر بودند، حتماً تفاوت‌هایی داشت.

{$sepehr_key_139586}

زنان در تئاتر مشهد حضور دارند، اما سهمی در تصمیم‌گیری ندارند

زهره مرادی نیز با انتقاد از ساختار مدیریتی حاکم بر تئاتر شهر، تأکید می‌کند: سهم زنان از عرصه تصمیم‌سازی و سیاست‌گذاری در تئاتر مشهد ناچیز است؛ آن هم درحالی‌که نقش‌آفرینی آنان در حوزه اجرا و فعالیت هنری، پررنگ و مؤثر بوده است.

او می‌افزاید: باوجود حضور پررنگ و مؤثر زنان در تئاتر مشهد، آن‌ها سهمی در تصمیم‌گیری ندارند و به‌نظر می‌رسد نگاه‌ها به توان مدیریتی زنان هنوز همراه با تردید بوده و شرایط لازم برای حضورشان در سطوح بالای تصمیم‌سازی فراهم نشده است.

این پیشکسوت تئاتر مشهد ادامه می‌دهد: مشارکت زنان بیشتر در بخش اجرایی و نمایشی است تا سیاست‌گذاری. در این سال‌ها مطالبه‌گری صنفی مؤثری هم از سوی بدنه فعالان صورت نگرفته است و در مواردی نیز منتقدان به‌تدریج حذف یا به حاشیه رانده شده‌اند.

مرادی در پایان تأکید می‌کند: این وضعیت نیازمند بازنگری جدی است؛ برای آنکه بتوانیم به مشارکت واقعی و برابر زنان در ساختار‌های کلان تئاتری برسیم.