به گزارش شهرآرانیوز، فیلم زن و بچه به نویسندگی و کارگردانی سعید روستایی، و تهیه کنندگی سید جمال ساداتیان، که در اولین روزهای اکرانش در سینماهای ایران، میلیاردی شد، یکی از پر حاشیه‌ترین فیلم‌های روی پرده سینما است. درباره این فیلم بیشتر بدانید.
خلاصه داستان فیلم زن و بچه
فیلم زن و بچه (Woman And Child) داستان مهناز است، زنی ۴۵ ساله، پرستار، بیوه و مادر دو فرزند، که سال‌هاست در نبود همسر، بار زندگی را به‌تنهایی به دوش می‌کشد. او که در آستانه آغاز رابطه‌ای تازه با مردی به نام حمید است، ناگهان با بحرانی خانوادگی مواجه می‌شود: پسر نوجوانش، علی‌یار، از مدرسه اخراج می‌شود. این اتفاق آغازگر زنجیره‌ای از تراژدی‌هاست که مهناز را در وضعیتی از بن‌بست، خشم و بی‌پناهی قرار می‌دهد؛ جایی که مرز میان انتقام و عدالت گم می‌شود و زن، به ناچار، به تصمیم‌هایی تن می‌دهد که آینده‌اش را نابود می‌کند.
بازیگران فیلم زن و بچه
در فیلم «زن و بچه»، ترکیبی از بازیگران مطرح و استعدادهای تازه به چشم می‌خورند. پریناز ایزدیار بار دیگر با سعید روستایی همکاری کرده و یکی از برجسته‌ترین نقش‌های کارنامه‌اش را ایفا کرده است. پیمان معادی نیز در یکی از نقش‌های کلیدی فیلم ظاهر شده است؛ همکاری‌ای که پس از «برادران لیلا»، «متری شیش و نیم» و «ابد و یک روز»، بار دیگر این دو سینماگر را کنار هم قرار داده است.
حسن پورشیرازی، فرشته صدرعرفایی، سها نیاستی، سحر گلدوست دیگر بازیگران این فیلم هستند.
کوتاه درباره سعید روستایی
سعید روستایی، کارگردانی که از نخستین فیلمش، «ابد و یک روز»، با نگاهی اجتماعی، صادقانه و انتقادی به جامعه ایران، توجه همگان را جلب کرد، حالا با چهارمین فیلم بلندش، «زن و بچه»، بار دیگر بر محور دغدغه‌های همیشگی‌اش ایستاده است: نابرابری اجتماعی، فروپاشی نهاد خانواده، و سرنوشت‌های تلخ زنانه در ساختاری مردسالار.
او پس از «متری شیش و نیم» و «برادران لیلا»، که هر دو در ابعاد مختلفی به مسائل عدالت، فساد و تبعیض پرداختند، اکنون در «زن و بچه» زاویه دوربینش را بر زنی تنها متمرکز کرده است؛ زنی که نه قهرمان است، نه قربانی صرف، بلکه انسانی زخم‌خورده، پیچیده و خاکستری.
مهم‌ترین نظرات و نقدها درباره فیلم زن و بچه
اکران جهانی فیلم در جشنواره کن با استقبال مخاطبان روبه‌رو شد و بیش از ۱۰ دقیقه ایستاده تشویق شد، اما واکنش منتقدان متفاوت بود که در ادامه می بینید:
ایندی‌وایر: پریناز ایزدیار با گریه‌ها، فریادها و نگاه‌های ساکت، زنی را تصویر می‌کند که زیر بار فشار، متوقف نمی‌شود.
گاردین: درامی آشفته که بیشتر شبیه یک سریال تلویزیونی است، اما بازی ایزدیار نقطه قوت آن است.
ددلاین: چشمان درشت ایزدیار، مرکز ثقل فیلم‌اند. او با نگاهش، بی‌عدالتی را بدون کلام فریاد می‌زند.
ورایتی: فیلم نه در شخصیت‌پردازی موفق است و نه در منطق روان‌شناختی داستان؛ فاصله مخاطب با مهناز حفظ نمی‌شود.
{$sepehr_key_140709}