به گزارش شهرآرانیوز، سروش رفیعی روزگاری در پرسپولیس همان هافبکی بود که توپ را آرام می‌گرفت، با نگاهی سریع زمین را می‌خواند و با یک پاس کوتاه اما دقیق، جریان بازی را عوض می‌کرد. همان شماره‌هفتی که روی سکو‌ها تحسین می‌شد و هواداران برایش شعار می‌دادند. اما امروز، تصویر دیگری پیش‌روی چشم‌هاست؛ سروش دیگر آن بازیکن نیست.

سال‌ها از آن روز‌های اوج گذشته و حالا بیشتر نام و خاطره است که او را در ترکیب نگه داشته، نه کیفیت فعلی‌اش. بازی نخست لیگ مقابل فجر سپاسی نشانه‌ای روشن بود؛ یک هافبک بی‌اثر، پراشتباه و عصبانی که حتی سایه‌ای از گذشته‌اش هم به چشم نمی‌آمد. همان‌جا، درست در قلب خط میانی، جای خالی سروش واقعی به چشم آمد.

مشکل فقط فوتبال نیست؛ حاشیه‌ها و ارتباطات بیرون از زمین، بیش از هنر و خلاقیت درون زمین به کار او آمده‌اند. شاید همین وابستگی به بیرون باعث شده باشد که رفیعی آرام‌آرام تمرکز و جسارت فوتبالی‌اش را از دست بدهد.

پرسپولیس همیشه جایی سخت‌گیر برای بازیکنانی بوده که از اوج فاصله می‌گیرند. همان تماشاگرانی که روزی به خاطر شماره‌هفت‌بودنش ستایشش می‌کردند، ممکن است حالا با شعار «حیا کن، رها کن» بدرقه‌اش کنند. برای رفیعی هنوز دیر نشده؛ اما اگر مسیرش همین باشد، نامی که زمانی در آزادی پرطنین بود، به‌آرامی در همهمه‌ هواداران گم خواهد شد.

{$sepehr_key_145344}