به گزارش شهرآرانیوز؛ در این روز‌های پایانی ماه صفر، مشهد حال و هوایی دیگر دارد. خیابان‌های اطراف حرم رضوی آکنده از چهره‌هایی است که گرد سفر و خستگی راه بر پیشانی‌شان نشسته، اما برق اشتیاق در نگاه‌شان هر خستگی را می‌شوید. زائران پیاده، با پای‌های تاول‌خورده و گام‌هایی لرزان، پس از روز‌ها حرکت از روستا‌ها و شهر‌های دور و نزدیک، سرانجام به مشهد رسیده‌اند؛ شهری که مقصد دل‌هایشان از آغاز سفر بوده است.

{$sepehr_media_2410884_640_360}

در مسیر ورودی‌ها، پرچم‌های سیاه و سبز در اهتزاز است و نوای نوحه‌خوانی با صدای دسته‌های عزادار، فضای شهر را غرق در ماتم کرده. زائران، بعضی با پای برهنه و بعضی عصا به دست، خود را به صحن‌های مطهر می‌رسانند. اشک‌ها بی‌اختیار جاری است و دست‌ها رو به آسمان به دعا بلند می‌شود.

کودکان همراه کاروان‌ها، با لباس‌های مشکی کوچک خود، در کنار مادرانشان گام برمی‌دارند؛ مردانی که سال‌هاست این مسیر را طی می‌کنند، پرچم‌های سیاه و سبز را بر دوش دارند و جوانان با شور و اشتیاق سرود‌های مذهبی سر می‌دهند. زنان نیز، در حالی که دستان فرزندانشان را گرفته‌اند، زیر لب صلوات می‌فرستند و اشک بر گونه‌هایشان می‌چکد.

هر قدم این زائران پیاده، روایت ارادتی است به پیامبر رحمت (ص) و امام حسن مجتبی (ع). آنان آمده‌اند تا در کنار امام رضا (ع)، سوگوار این مصیبت عظیم باشند و اشک‌هایشان را نذر غربت پیامبر و مظلومیت کریم اهل بیت کنند.

اکنون مشهد به دریای انسان‌هایی بدل شده است که از هر کوی و دیار، با پای دل و اخلاص آمده‌اند تا خود را در حریم نورانی امام مهربانی‌ها جای دهند.