به گزارش شهرآرانیوز؛ شادی، گوهری گران‌بهاست که هر انسانی در جست‌وجوی آن است. عوامل متعددی در ایجاد شادی نقش دارند و شناخت راه‌های درست و ارزشمند می‌تواند ما را به زندگی‌ای سرشار از نشاط هدایت کند. در این مطلب، با نگاهی نو به معارف فرهنگی و دینی، به بررسی چند عامل کلیدی شادی‌آفرین می‌پردازیم که الهام‌بخش و کاربردی برای همه است.

دارایی و ثروت

ثروت در نگاه دینی، هم نعمت الهی است و هم آزمونی بزرگ. قرآن کریم آن را «فضل خداوند (بقره، ۱۹۸)

و وسیله‌ای برای قوام جامعه می‌داند که می‌تواند سعادت دنیا و آخرت را به همراه آورد (قصص، ۷۷). اما ثروت ارزش ذاتی ندارد (بقره، ۲۴۷) و در برابر اراده الهی، بی‌اثر است (آل‌عمران، ۱۱۶). نمونه‌هایی، چون ثروت خدیجه (س) که در خدمت رسالت پیامبر (ص) بود، نشان‌دهنده استفاده درست و ارزشمند از دارایی است، درحالی‌که ثروت قارون به سرکشی و انحراف منجر شد (قصص، ۸۳). ثروت، ابزاری است که اگر در دست انسان‌های آگاه و روشن‌اندیش باشد، می‌تواند به ارزش‌های والای انسانی و شادی پایدار منجر شود (بقره، ۲۶۱). شعیب نبی (ع) نمونه‌ای از ثروتمندان اندیشمندی است که دارایی‌اش او را به دلبستگی مادی گرفتار نکرد، بلکه بر بینش آسمانی‌اش افزود.

ورزش و بازی

جسم و روان انسان ارتباطی دوسویه دارند. بدنی سالم، روح را شاداب می‌کند و روحی قوی، جسم را توانمند می‌سازد. پیامبر (ص) ورزش و بازی را برای جلوگیری از خستگی در دین توصیه می‌کردند (مجلسی، ج ۳، ص ۳۶۰) و می‌فرمودند بازیگوشی در کودکی، صبر و مقاومت در بزرگ‌سالی را تقویت می‌کند. همچنین امام علی (ع) در دعای کمیل از خدا خواست جسمش را برای خدمت، قوی سازد. مقام معظم رهبری فرموده‌اند: اگر ورزش برای جوانان لازم است، برای غیرجوانان واجب است؛ برای افراد میانسال، مسأله مرگ و زندگی است.

سلامتی و تندرستی

سلامتی، نعمتی پنهان است که ارزش آن با از دست رفتنش آشکار می‌شود. این موهبت، استعداد‌های مادی و معنوی انسان را شکوفا و زمینه بهره‌مندی از نعمت‌های الهی را فراهم می‌کند. پیامبر اکرم (ص) فرمود: «بهره‌مندی در زندگی جز با تندرستی به دست نمی‌آید» (مجلسی، ج ۲۵، ص ۴۵۶). امام علی (ع) نیز صحت و امنیت را دو نعمت ناشناخته دانست و تندرستی را با کم‌خوری و گرسنگی متعادل، ممکن شمرد. نمونه‌های بسیاری از افراد با محدودیت‌های جسمی وجود دارند که با اراده و تلاش، کار‌های بزرگی انجام داده و نگاه دیگران را به شگفتی واداشته‌اند. سلامتی، پایه‌ای برای شادی است که با مراقبت از جسم و روح حفظ می‌شود.

کار و تلاش

کار و تلاش، سرمایه‌ای جاودان برای فرد و جامعه است. سستی و تنبلی، زمینه‌ساز فساد و تباهی‌اند، اما کار، انسان را از افسردگی و نیاز نجات می‌دهد. امام‌علی (ع) فرمودند: بزرگ‌ترین تفریح، کار است. پیامبر خدا (ص) دست کارگر را می‌بوسیدند و به عنوان یک ارزش از آن تجلیل می‌کردند. اهل کار بودن، روح انسان را صیقل می‌دهد. تلاش هدفمند، نه‌تنها نیاز‌های مادی را برآورده می‌کند، بلکه به انسان عزت‌نفس و شادی درونی می‌بخشد و او را از آسیب‌های روانی و اجتماعی حفظ می‌کند.

خوش‌رویی و اخلاق

چهره باز، اخلاق نیک و گفتار شایسته، مانند نور خورشید برای گیاهان، به انسان نشاط و سرزندگی می‌بخشد. قرآن، نرمی و مهربانی پیامبر (ص) را ستوده و تندخویی را نکوهش کرده است (آل‌عمران، ۱۵۹). امام‌علی (ع) عصبانیت را نوعی جنون دانستند و به گفت‌و‌گو‌های صمیمی و شوخی با یاران توصیه کردند (نهج‌البلاغه، حکمت ۲۵۵). امام صادق (ع) لبخند به برادر دینی را حسنه شمرد (کلینی، ج ۲، ص ۱۸۸). خوش‌رویی، روابط را صمیمی‌تر می‌کند و شادی و سلامت روانی را به همراه می‌آورد.

{$sepehr_key_149269}

سیر و سفر

یکنواختی زندگی روزمره، خستگی جسم و فرسودگی روح را به‌دنبال دارد. سفر، راهی برای رهایی از فشار‌های روزمره و تجدیدقواست. قرآن با دعوت به «سفر در زمین» (عنکبوت، ۲۰)، به آثار ارزشمند آن اشاره کرده است. پیامبر اکرم (ص) فرمود: «مسافرت کنید تا سالم بمانید» (مجلسی، ج ۲۵، ص ۱۵۶) و اهداف سفر را تجارت، کسب کمالات و لذت‌های شایسته دانست. امام‌علی (ع) نیز سفر را مایه تفریح، کسب درآمد، آموختن دانش، آداب زندگی و آشنایی با بزرگان معرفی کرد. زمین با باغ‌ها و گل‌هایش، انسان را به شادی دعوت می‌کند و سفر، حتی اگر کوتاه باشد، نشاط و سلامت روحی و جسمی را به ارمغان می‌آورد.

تقوا و پرهیزکاری

پرهیزکاری، راهی به‌سوی شادی پایدار و قلبی است. دوری از گناه، انجام واجبات و مستحبات، باور به حضور خدا، وضوی دائم، خلوت با پروردگار، توسل به معصومان (ع) و معاشرت با پاکان، از عوامل کلیدی تقواست. این اعمال، آرامش و نور الهی را به قلب هدیه می‌کنند. مطالعه و افزایش آگاهی نیز انسان را به‌سوی انتخاب‌های درست هدایت می‌کند و از لغزش‌ها بازمی‌دارد. پرهیزکاری، با ایجاد تعادل در گرایش‌ها و گریزها، شادی عمیق و ماندگاری را به ارمغان می‌آورد که فراتر از لذت‌های مادی است.

بوی خوش و لباس روشن

آراستگی، عطر خوش و لباس روشن، نشانه لطافت روحی و شادی درونی است. دین اسلام بر زیبایی و پاکیزگی تأکید دارد و خداوند را خواستار زیبایی معرفی کرده است (مجلسی، ج ۷۹، ص ۲۹۸). پیامبر (ص) به پاکیزگی لباس، استفاده از عطر و توجه به ظاهر اهمیت می‌داد و رنگ سفید را نیکوترین رنگ‌ها می‌دانست (حرعاملی، ج یک، ص ۳۵۵). آراستگی، نه‌تنها روابط انسانی را گرم‌تر می‌کند، بلکه با ایجاد حس طراوت و نزدیکی به طبیعت، شادی و نشاط روانی را تقویت می‌کند.