به گزارش شهرآرانیوز؛ چه برایان دی پالما به صورت رسمی بازنشسته شده باشد چه نه - او به تازگی در مصاحبه با والچر گفته بود یک فیلم دیگر هم در حال ساخت دارد - نمی‌توان تأثیر عظیم او بر سینما را انکار کرد.

دی پالما پنجشنبه (۱۱ سپتامبر) ۸۵ ساله شد. به این مناسبت شاید انتخاب بهترین فیلم او بد نباشد. مطمئناً بهترین فیلم او، آخرین فیلم او، «دومینو» محصول ۲۰۱۹ نیست. این فیلم هم مانند بسیاری از آثار قرن بیست و یکم او، یک شکست انتقادی و تجاری بود. پس از «دومینو» او بلافاصله روی ۲ پروژه کار کرد. فیلمنامه هر ۲ آماده و بودجه تأمین شده بود، اما سلامتی او امکان کار را گرفت و در این میان بیمه هم کمکی نکرد.

باوجود رکود اواخر دوران حرفه‌ای او، وی جایگاهی در سینما دارد که انکارناپذیر است و در طول این سال‌ها حق او ادا نشده است؛ به ویژه در مقایسه با همتایان برجسته‌تر دهه هفتادی‌اش مانند اسکورسیزی، کاپولا و اسپیلبرگ.

{$sepehr_key_151026}

برایان دی‌پالما یکی از کارگردان‌های جوان و تازه‌نفس دهه ۱۹۷۰ بود و همراه مارتین اسکورسیزی، فرانسیس فورد کاپولا، استیون اسپیلبرگ و جورج لوکاس از پیشگامان سینمای نوی آمریکا به حساب می‌آید. هر یک از اینها با سبک مخصوص خود سینمای معاصر آمریکا را شکل دادند. نوآ بامباک سال ۲۰۱۵ مستند فوق‌العاده‌ای با عنوان «دی پالما» ساخت که هدفش ارزیابی مجدد حرفه او و معرفی دوباره او به نسل جدیدی از سینمارو‌ها بود و تماشای آن برای دوستداران سینما با جدیت توصیه می‌شود.

سال پیش کوئنتین تارانتینو در تمجید از وی تا آنجا پیش رفت که تلویحاً گفت دی پالما «فیلمساز مهم‌تری در مقایسه با اسکورسیزی و اسپیلبرگ» است.

دی پالما در طول دوران حرفه‌ای‌اش، وارث هیچکاک شناخته می‌شد و با تماشای یکی از فیلم‌های او می‌شد بلافاصله متوجه امضای او شد. او برای زاویه‌ها و ترکیب‌بندی‌های غیرمعمول دوربین و به ویژه استفاده از صفحه نمایش تقسیم‌شده، نما‌های متحرک، حرکت آهسته و حرکت ۳۶۰ درجه دوربین، به شکلی فراموش‌نشدنی در خاطره‌ها می‌ماند.

او فیلم‌هایی، چون «کری»، «لباسی برای کشتن»، «انفجار»، «صورت زخمی»، «راه کارلیتو»، «بدن بدل»، «تسخیرناپذیران»، «تلفات جنگ»، «شبح بهشت»، «ماموریت غیرممکن» و … را در کارنامه دارد که هر یک می‌تواند بهترین فیلمش باشد. در این میان شاید «انفجار» فیلمی باشد که دی‌پالما را در اوج قدرت نشان می‌دهد. این فیلم هم یکی از بهترین فیلم‌های دهه ۱۹۸۰ است و هم شاهکاری در تعلیق و سبک که پارانویای سیاسی را با تراژدی ترکیب می‌کند. این خالص‌ترین بیان تأثیرات هیچکاکی اوست که از فیلتر وسواس‌های این کارگردان عبور کرده و در جستجوی حقیقت است. این فیلم بهترین بازی جان تراولتا را ارائه می‌کند و صحنه پایانی دلهره‌آور فیلم به همان اندازه که سینمای آمریکا می‌تواند تاریک و فراموش‌نشدنی باشد، تاریک و فراموش‌نشدنی است. اگر یک فیلم ثابت کند که چرا جای دی‌پالما در میان برترین‌هاست، همین فیلم است.

منبع: مهر