به گزارش شهرآرانیوز؛ ایتالیا در ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۵، شاهد یکی از بزرگ‌ترین اعتصاب‌های سراسری چند دهه اخیر بود.
حدود نیم میلیون نفر در بیش از ۸۰ شهر کار، دانشگاه و مدارس را ترک کردند و با شعار «همه‌چیز را متوقف کنیم» جریان عادی زندگی را مختل کردند. بنادر، جاده‌ها، راه‌آهن و مترو‌ها در نقاط مختلف کشور به حالت تعطیل درآمد.
{$sepehr_key_155990}
تعداد متعرضان هنوز محل بحث است، اما هرچه شمار آنها بیشتر می‌شد، مسدود کردن نقاط استراتژیک در سراسر کشور آسان‌تر می‌شد.
افزون بر ده‌ها شهری که رفت‌وآمد شهری در آنها به شدت مختل شد، بزرگراه‌ها در تورین، فلورانس، بولونیا و رم بسته شدند، خطوط راه‌آهن در تورین، ناپل و میلان اشغال شدند و مترو‌ها در برشا و میلان از کار افتادند.
نقش کلیدی کارگران بندر
کارگران بنادر در جنوا، ونیز، تریسته و دیگر شهر‌ها با مسدود کردن مسیر‌های تجاری نقش تعیین‌کننده‌ای ایفا کردند. آنها مانع ارسال سلاح و تجهیزات به اسرائیل شدند؛ اقدامی که اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا ایتالیا پس از آمریکا و آلمان، سومین تامین‌کننده مهمات و مواد دوکاربردی برای اسرائیل محسوب می‌شود.
بحران سیاست خارجی و داخلی دولت ملونی
دولت جورجیا ملونی تلاش کرده میان سه محور متعارض تعادل برقرار کند: حفظ روابط تجاری با اسرائیل، تبعیت از سیاست‌های آمریکا و عدم آسیب به مناسبات با کشور‌های عربی.
با این حال، حمایت عمومی در داخل از سیاست‌های اسرائیل به شدت کاهش یافته و نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که نتانیاهو در افکار عمومی ایتالیا بیش از پیش بی‌اعتبار است.
نبرد روایت‌ها
رسانه‌های جریان اصلی کوشیدند اعتراضات را کوچک جلوه دهند و تنها بر درگیری‌های پراکنده با پلیس تمرکز کنند، اما در شبکه‌های اجتماعی، تصاویر همبستگی مردم، بوق‌زدن خودرو‌ها و برافراشته شدن پرچم‌های فلسطین، ضدروایتی قدرتمند ایجاد کرد که نشان‌دهنده عمق حمایت مردمی از اعتصاب بود.
بحران مشروعیت در چپ و اتحادیه‌ها
این اعتصاب نشان داد که احزاب سنتی چپ و اتحادیه‌های بزرگ مانند CGIL قادر به هدایت جنبش‌های اعتراضی نیستند و حتی در میان نسل جوان مشروعیت خود را از دست داده‌اند. عدم پیوستن برخی اتحادیه‌ها به اعتصاب، بیش از پیش شکاف میان ساختار‌های رسمی و جنبش‌های مردمی را آشکار کرد.
چشم‌انداز
اعتصاب ۲۲ سپتامبر تنها یک اعتراض نمادین نبود؛ بلکه بار دیگر اعتصاب عمومی را به‌عنوان ابزار سیاسی فراتر از منافع صنفی به میدان آورد. پرسش اصلی اکنون این است که آیا جنبش اعتراضی می‌تواند فشار اجتماعی را تداوم بخشد و دولت ملونی را وادار به تغییر سیاست نسبت به اسرائیل کند یا همچون تجربه‌های پیشین، در نبود ساختار سازمانی منسجم، فروکش خواهد کرد.
کارگران بندر جنوا پا پیش گذاشته‌اند و تهدید به انسداد کامل تجارت با اسرائیل کرده‌اند.
در همان زمان، وزیر دفاع ایتالیا، گویدو کروستّو، تصمیم گرفت یک ناو جنگی برای کمک به شهروندان ایتالیایی حاضر در کاروان اعزام کند و «قوی‌ترین محکومیت» خود را نسبت به حمله‌ای که آنان تحمل کردند، ابراز داشت.
اگر معترضان به دلیلی برای باور به اثربخشی اقداماتشان نیاز داشتند، او همین دلیل را به آنان داد.
منبع: فارس
{$sepehr_key_155989}