گروه ورزش|شهرآرانیوز: اتفاقی که برای علیرضا جهانبخش در سال ۱۴۰۴ رخ داده، یکی از عجیب‌ترین پدیده‌های فوتبال ایران در سال‌های اخیر است؛ بازیکنی که در تمام این سال، فقط چهار بازی باشگاهی انجام داده، اما شش بار با پیراهن تیم ملی به میدان رفته است!
چنین‌آماری نه‌تنها غیرمعمول، بلکه در سطح فوتبال حرفه‌ای تقریباً بی‌سابقه است. در شرایطی که بسیاری از بازیکنان داخلی با عملکرد قابل‌قبول در لیگ برتر، چشم‌انتظار دعوت به تیم ملی هستند، تداوم حضور بازیکنی که ماه‌ها بدون باشگاه بوده، پیام روشنی از بی‌عدالتی و سلیقه‌گرایی در انتخاب‌ها می‌دهد.
علیرضا جهانبخش، بی‌تردید بازیکن باسابقه و محترمی است و کسی منکر خدماتش به تیم ملی نیست، اما فوتبال بر اساس فرم فعلی و آمادگی روز قضاوت می‌شود، نه بر پایه نام و گذشته. وقتی بازیکنی حتی در تمرینات منظم باشگاهی حضور ندارد و از شرایط مسابقه دور است، دعوت او به تیم ملی نه‌تنها کمکی به ترکیب تیم نمی‌کند، بلکه انگیزه بازیکنان آماده لیگ برتر را نیز از بین می‌برد.
رفتار امیر قلعه‌نویی در این ماجرا، با اصول حرفه‌ای در تضاد است. او که در گذشته بار‌ها از بی‌ضابطه‌بودن تصمیمات سرمربیان تیم ملی انتقاد کرده بود و خود را مدافع «عدالت در انتخاب بازیکنان» معرفی می‌کرد، حالا دقیقاً همان رویه‌ای را پیش گرفته که روزی با تندی علیه‌اش موضع می‌گرفت. تصور کنید اگر در دوران گذشته، سرمربی دیگری بازیکنی بی‌تیم را این‌گونه مداوم به تیم ملی دعوت می‌کرد، خود قلعه‌نویی به‌عنوان مربی باشگاهی احتمالاً به اولین منتقد او تبدیل می‌شد و از بی‌منطق‌بودن چنین‌تصمیمی می‌گفت.
دعوت پی‌درپی جهانبخش به تیم ملی، نه‌تنها از نظر فنی قابل‌دفاع نیست، بلکه شائبه‌های زیادی درباره نگاه سلیقه‌ای و غیرحرفه‌ای در انتخاب‌های قلعه‌نویی ایجاد کرده است. در شرایطی که تیم ملی برای حضور در جام جهانی نیاز به رقابت واقعی و بازیکنان آماده دارد، ادامه این روند می‌تواند به تضعیف ترکیب اصلی و ازبین‌رفتن انگیزه در میان فوتبالیست‌های داخلی بینجامد.
تیم ملی ایران نیازمند شایسته‌سالاری است.
{$sepehr_key_158312}