در روزگاری که سرعت تغییرات فرهنگی و اجتماعی سرسام‌آور شده و فضای مجازی در بسیاری از خانه‌ها جای گفت‌و‌گو را گرفته است، بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازگشت به سنگر اصلی تربیت هستیم؛ خانواده. امروز، تربیت فرزندان دیگر تنها به مدرسه و معلم سپرده نمی‌شود، بلکه هر تصویر، پیام و رفتار در فضای واقعی یا مجازی، می‌تواند معلمی بی‌صدا، اما اثرگذار باشد.
در چنین شرایطی، پدران و مادران باید نقش خود را نه‌فقط به‌عنوان تأمین‌کننده نیاز‌های مادی، بلکه به‌عنوان مربی، همراه و پناهگاه عاطفی فرزندان بازتعریف کنند. خانواده، اگر با ایمان، محبت و آگاهی اداره شود، همچنان مطمئن‌ترین پناه انسان دربرابر طوفان‌های فرهنگی و اخلاقی روزگار ماست.
نقش بی‌بدیل خانواده در ساختن انسان
خانواده، نخستین و مهم‌ترین نهاد اجتماعی است که در آن شخصیت، ایمان و اخلاق انسان شکل می‌گیرد. هیچ مدرسه، دانشگاه یا رسانه‌ای نمی‌تواند جایگزین نقش بنیادین خانواده در تربیت انسان شود. اگر این سنگر، محکم و استوار باشد، جامعه دربرابر فساد، انحراف و فروپاشی اخلاقی مقاوم خواهد ماند.
خدای متعال در سوره تحریم، آیه۶ می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَارًا:ای کسانی که ایمان آورده‌اید! خود و خانواده‌تان را از آتشی که هیزم آن مردم و سنگ‌ها هستند، حفظ کنید.»
این آیه شریف، برنامه‌ای جامع برای تربیت انسان در محیط خانواده ترسیم می‌کند: «نگهداری خویشتن»؛ یعنی دوری از گناه و تسلیم نشدن دربرابر شهوات و وسوسه‌ها؛ و «نگهداری خانواده» به معنای تعلیم و تربیت، امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر و ایجاد فضایی پاک و سالم در خانه است.
خانواده در عصر رسانه و فضای مجازی
در دنیای امروز، فرزندان از کودکی در معرض سیل بی‌پایان اطلاعات، تبلیغات و شبکه‌های اجتماعی قرار دارند. گاه یک کلیپ چندثانیه‌ای در فضای مجازی، اعتقادی را سست می‌کند یا باوری را تغییر می‌دهد. اگر خانواده‌ها حضور فعال و آگاهانه نداشته باشند، ذهن و دل فرزندانشان را دیگران، تربیت خواهند کرد.
مسئولیت پدر و مادر، تنها تأمین خوراک و پوشاک و مسکن نیست، بلکه مهم‌تر از آن، تغذیه روح و جان فرزندان با ایمان، اخلاق و محبت است. امروزه خانواده‌هایی هستند که همه امکانات مادی را برای فرزندان خود فراهم کرده‌اند، اما به‌دلیل بی‌توجهی به تربیت دینی و عاطفی، با نوجوانی روبه‌رو می‌شوند که احساس تنهایی و بی‌هدفی دارد. این همان غفلتی است که قرآن کریم درباره آن هشدار داده است.
تربیت؛ امری فعال و آگاهانه
تعبیر قرآنی «قُوا» نشان می‌دهد که اگر خانواده را به حال خود رها کنیم، اعضای آن به‌طور طبیعی در معرض لغزش و انحراف قرار می‌گیرند. تربیت، امری آگاهانه و مداوم است؛ یعنی والدین باید با برنامه‌ریزی، گفت‌و‌گو و حضور مستمر درکنار فرزندان، مسیر رشد و هدایت را برایشان هموار کنند.
پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: «کلّکم راعٍ و کلّکم مسؤول عن رعیته: بدانید که همه شما مسئولید و هریک از شما دربرابر کسانی که سرپرستی آنها را برعهده دارید، بازخواست خواهید شد.» (إرشادالقلوب، ج یک، ص۱۸۴)
این سخن در روزگار ما معنای عمیق‌تری یافته است؛ زیرا امروزه سرپرستی تنها به حضور فیزیکی محدود نیست. پدر و مادری که از دنیای مجازی فرزندشان بی‌خبرند، درواقع از بخشی از زندگی او غافل شده‌اند. همان‌گونه که والدین غذای جسم را کنترل می‌کنند، باید غذای فکری و روحی فرزند را نیز بشناسند و مراقب باشند چه محتواهایی، ذهن و باور او را تشکیل می‌دهد.
{$sepehr_key_158356}
تهاجم فرهنگی و استواری سنگر خانواده
دشمنانِ ایمان و فرهنگ ما، امروز با ظرافت و هوشمندی به میدان آمده‌اند. آنان می‌دانند که اگر بنیان خانواده سست شود، جامعه به‌سادگی در معرض فروپاشی اخلاقی قرار می‌گیرد. ازاین‌رو، از طریق فیلم‌ها، بازی‌ها و شبکه‌های اجتماعی، سعی می‌کنند ارزش‌های خانواده، حجاب، ایمان و احترام را کم‌رنگ جلوه دهند. اما دربرابر این تهاجم، خانواده‌ای که با محبت، گفت‌و‌گو و آموزش صحیح دین اداره شود، مقاوم‌ترین دژ فرهنگی است.
تربیت دینی تنها در گفتار نیست؛ نوجوانی که می‌بیند پدرش با صداقت رفتار می‌کند، مادرش با مهربانی سخن می‌گوید و در خانه یاد خدا زنده است، بیش از هزار سخنرانی، درس ایمان می‌گیرد. نماز خواندن در خانه، شنیدن تلاوت قرآن و گفت‌و‌گو‌های اخلاقی درباره مسائل روز، روح فرزندان را مقاوم و آرام می‌سازد.
خانه؛ مدرسه ایمان و اخلاق
امروز بیش از هر زمان، نیاز داریم خانواده را دوباره به «مدرسه ایمان و اخلاق» تبدیل کنیم. خانه‌ای که در آن محبت، ادب، احترام به والدین و یاد خدا جاری باشد، به پناهگاهی امن دربرابر طوفان‌های فرهنگی و اجتماعی تبدیل می‌شود.
پدر و مادری که باهم مهربان‌اند، فرزندی مطمئن و امیدوار تربیت می‌کنند. خانه‌ای که در آن کتاب خوانده می‌شود، گفت‌و‌گو جریان دارد و دعا و معنویت حضور دارد، دیگر نگران نفوذ بی‌فرهنگی نخواهد بود.
خانواده‌ای که در آن ایمان و اخلاق حاکم است، نه‌تنها فرزندان صالح پرورش می‌دهد، بلکه جامعه را نیز از درون اصلاح می‌کند. پس بیایید از همین امروز، خانه‌هایمان را به چراغی برای ایمان و پاکی تبدیل کنیم؛ جایی که خدا در آن یاد می‌شود، محبت و ادب در آن حاکم است و فرزندان در آغوش ایمان و آرامش رشد می‌کنند.