پرسپولیس در آستانه تصمیمی دیگر است؛ تصمیمی که شاید برای بسیاری از هواداران آشنا باشد: برکناری وحید هاشمیان. در روز‌هایی که هنوز زخم ناکامی‌ها تازه است، از نام‌هایی چون اوسمار، برانکو و کارترون به عنوان گزینه‌های جانشینی یاد می‌شود. اما پرسش اصلی اینجاست: آیا مشکل پرسپولیس واقعاً روی نیمکت است؟

واقعیت این است که هر مربی، هر چقدر هم نامدار و کارنامه‌دار باشد، بدون ابزار لازم نمی‌تواند معجزه کند. فوتبال، برخلاف تصور عام، بیش از آنکه به تاکتیک وابسته باشد، به کیفیت بازیکنان متکی است. حتی مورینیو و گواردیولا هم اگر ابزار مناسب نداشته باشند، به جایی نمی‌رسند. نمونه‌اش مورینیو در ترکیه بود که دیگر آن مربی مقتدر و نتیجه‌ساز سال‌های گذشته نبود؛ چون بازیکنان در سطح ایده‌آل در اختیار نداشت.

پرسپولیس امروز دقیقاً گرفتار همین بحران است؛ تیمی با خرید‌های ضعیف، بازیکنانی که یا از لحاظ فنی در سطح لیگ قهرمانان نیستند یا به دلیل کهولت سن دیگر نمی‌توانند در همان سطح سابق بدرخشند. در چنین شرایطی، آوردن هر مربی خارجی یا داخلی، تغییری بنیادین ایجاد نخواهد کرد.

درد پرسپولیس از نیمکت شروع نشد، از بازار نقل‌وانتقالات آغاز شد؛ از جایی که خرید‌های اشتباه، هزینه بی‌برنامه و نداشتن چشم فنی در جذب بازیکن، پایه‌های تیم را لرزاند. حالا هم اگر مدیریت تغییر نکند و خرید‌های بزرگ و هدفمند انجام نشود، هیچ مربی، حتی برانکو محبوب یا اوسمار منضبط هم نمی‌تواند این تیم را به مسیر موفقیت بازگرداند.

فوتبال امروز به برنامه نیاز دارد، نه تصمیم‌های واکنشی. پرسپولیس برای نجات از این چرخه، بیش از تغییر مربی، به تغییر نگرش نیاز دارد.