ریحانه موسوی | شهرآرانیوز؛ نمایشگاه نقاشی طبیعت به سبک انتزاعی فضایی ویژه است که در آن رنگ‌ها و خطوط به جای تصویر‌های واقعی، حس و حال طبیعت را با زبانی تازه و موسیقی رنگ‌ها بیان می‌کنند. این آثار برخلاف نقاشی‌های دقیق و واقع گرا، به جای نشان دادن فرم‌ها و اشیای آشنا تمرکزشان روی احساسات و هارمونی سیال طبیعت است که از طریق ترکیب رنگ‌های زنده، نور و بافت‌های خلاقانه بیان می‌شود.
نمایشگاه نقاشی «روها» مجموعه‌ای از آثار آمنه مهربان، این روزها در نگارخانه آسمان برپاست. بازدیدکننده در این نمایشگاه وارد جهانی می‌شود که در آن طبیعت به داده‌های حسی تبدیل شده است، جایی که رنگ‌های آبی، زرد، نارنجی و قرمز با چیدمانی آزاد و در عین حال منسجم، حس زندگی و نور را جاری می‌کنند. تجربه‌ای که هم زیبا و هم تأمل برانگیز است، گویی هنر نقاشی پنجره‌ای است به درون فطرت زیباجوی انسان.
آثاری که از دل خواب‌ها به روی بوم نقاشی آمدند
آمنه مهربان که حدود ۳۵سال به هنر نقاشی مشغول است، «روها» را حاصل دو نمایشگاه قبلی خود معرفی کرد و گفت: در دوران کرونا شروع به خلق یک سری آثار ذهنی از طبیعت کردم. بعد از آن کم کم قلم را کنار گذاشتم و با کاردک مشغول به نقاشی شدم، سرانجام به یک سری رنگ‌های لایه لایه که روی هم می‌آمدند تبدیل شد.
وی در بیان انتزاعی بودن کار‌های حاضر در این نمایشگاه توضیح داد: آنچه که ما می‌بینیم واقعیت نیست؛ بلکه آن چیزی است که در ذهن وجود دارد. شاید خواب‌هایی که گاهی اوقات می‌بینیم یا رنگ‌هایی که بیشتر ما آن‌ها را در خواب دیده‌ایم، اما واقعا در بیداری وجود ندارد. همه این کار‌ها بداهه و حاصل حالات درونی من در آن لحظه است.
دوست دارم همه با ناخودآگاه خود ارتباط برقرار کنند؛ ما کاری به بخش روان شناسی نداریم، اما گنج‌های بسیار زیادی وجود دارد که می‌توانیم از این طریق به آن برسیم. این نمایشگاه نیز فقط نشان دادن همین موضوع است؛ اینکه چیز‌هایی در لایه‌های درون ما وجود دارد، که همیشه روی آن را پوشانده‌ایم. به آن بها نمی‌دهیم و از آن فرار می‌کنیم. من می‌خواهم این را نشان دهم که نباید از این موضوع ترسید و هر کسی در تنهایی می‌تواند یک گنج پیدا کند.
{$sepehr_key_160380}
منظره‌ها در ناخودآگاه جمعی ماست
این هنرمند درباره دلیل نام گذاری نمایشگاه به عنوان «روها» بیان کرد: این منظره‌ها چیزی در ناخودآگاه جمعی همه ماست؛ یعنی ما و شاید پیشینیانمان در این منظره‌ها بوده‌اند. این آثار در حس مراقبه و حالت‌هایی ایجاد شده، که اصلا دست خودم نبوده و یک باره به وجود آمده است.
او که مدرس نقاشی است درباره روش تدریس خود توضیح داد: دوست دارم نقاشی را با عشق کار کنم و نمی‌خواهم هنرجویان را تحت فشار قرار دهم. گاهی اوقات هنرجویان با طراحی مشکل دارند، اما سعی می‌کنم همان ابتدا جسارت ابراز وجود خودشان و آن چیزی که در ذهنشان وجود دارد به آن‌ها بدهم تا بتوانند آن را ارائه دهند و به آن‌ها کمک می‌کنم تا قدم به قدم راه
بیفتند. این هنرمند بیان کرد: وضعیت هنر نقاشی در مشهد آن گونه که دوست داریم مانند تهران باشد، نیست و همه هنرمندان نیز این را می‌دانند. اما من به این هنر و نگارخانه‌ها امیدوارم. چون ما هنرمندان هستیم که این چراغ را روشن نگه می‌داریم. امیدوارم که برای مشهد حداقل در زمینه هنر اتفاقات خوبی رخ دهد.