به گزارش شهرآرانیوز، وقتی داور سوت پایان بازی در گوتنبرگ را زد، بازیکنان مالیبی، مربیان و اعضای کادر فنی به سمت سکو‌ها دویدند؛ جایی که صد‌ها هوادار با پیراهن‌های زرد و مشکی فریاد می‌زدند و می‌گریستند. این، جشن قهرمانی تیمی بود که جمعیت دهکده‌اش از ظرفیت ورزشگاهش کمتر است.

پیروزی ۲–۰ مقابل یوتبوری باعث شد مالیبی با ۱۱ امتیاز اختلاف و سه هفته مانده به پایان فصل قهرمانی‌اش را قطعی کند. در کشوری که همیشه نام‌هایی، چون مالمو و AIK بر صدر ایستاده‌اند، حالا تیمی از روستای هاله‌ویک فاتح لیگ شده.

آندرس تورستن‌سون، مربی تیم، یک مدیر مدرسه است که فوتبال را بیشتر با عشق می‌شناسد تا ثروت. دستیارش، کارل ماریوس آکسوم، دارای دکترای «درک بصری در فوتبال حرفه‌ای» است، اما پیش از این هرگز در سطح بزرگسالان مربیگری نکرده بود.

یعقوب برگستروم، زننده یکی از گل‌های بازی قهرمانی، گفت: «هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم چنین روزی را ببینم. ما ثابت کردیم جمع، از ستاره مهم‌تر است.»

۹ سال پیش، مالیبی تا یک قدمی سقوط به دسته چهارم رفت. اما با آمدن ماگنوس امئوس، تاجر بومی و رئیس فعلی باشگاه، فلسفه باشگاه تغییر کرد: تمرکز بر استعداد‌های محلی، فوتبال ساده، و ساختن تیمی بر پایه‌ی همدلی، نه خرید.

نتیجه؟ فقط ۱ باخت در ۲۷ بازی، تنها ۱۷ گل خورده، و حالا جواز حضور در مقدماتی لیگ قهرمانان اروپا برای نخستین‌بار در تاریخ. مقایسه‌ها با لستر سیتی ۲۰۱۶ اجتناب‌ناپذیر است؛ دو تیم کوچک، دو قصه بزرگ. اما شاید مالیبی حتی خاص‌تر باشد، تیمی از دهکده‌ای ۸۰۰ نفره که با کمترین بودجه، بزرگ‌ترین رویا را ساخت. در عصر فوتبال میلیاردی، مالیبی یادآور شد که هنوز هم گاهی فوتبال به رؤیا پاداش می‌دهد.