به گزارش شهرآرانیوز، حجاب، پیش از آنکه یک پوشش باشد، یک رفتار دینی و سبک زندگی است؛ مکتبی برای درست‌زیستن، درست‌اندیشیدن و سعادتمندحرکت کردن در مسیر فردا. از فرد محجبه، همان‌گونه‌که از مؤمن‌ترین انسان‌ها انتظار می‌رود، رفتاری سرشار از اخلاق، متانت و تقوا انتظار می‌رود.

این نگاه به ما یادآور می‌شود که حجاب، مد یا روند زودگذر نیست که هر روز با رنگ و طرح تازه‌ای معنا شود؛ البته زیبایی، آراستگی و سلیقه در پوشش امری پسندیده است؛ اما باید در چارچوب همان تکلیف الهی تعریف شود و با سایر ارزش‌های دینی هم‌ساز باشد.

وقتی حجاب به «استایل» تبدیل می‌شود

اگر سری به شبکه‌های اجتماعی بزنیم، صحنه‌ای تازه پیش‌روست: نمایش مدل‌های متنوع چادر، مقنعه و پوشش‌هایی که گاه بیش از آنکه ترویج حجاب باشند، نمایش ویترین تجملات شده‌اند. در واقع نوعی «رفتارسازی جدید» در حال شکل‌گیری است که در آن، حجاب بهانه‌ای برای خودنمایی شده و از معنا و رسالت اصیل خود فاصله گرفته است.

آیه‌ای برای تذکر

در قرآن کریم آمده است:

«وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا...» (نور، ۳۱)

در این آیه، افزون بر فرمان به پوشیدگی، نکوهش آشکارسازی زینت‌ها نیز هست؛ زیرا چنین رفتاری می‌تواند حسرت و فاصله طبقاتی را در جامعه دامن بزند.

حجاب لاکچری؛ ظاهری پوشیده، باطنی ناپوشیده

پدیده‌ «حجاب لاکچری» در ظاهر ممکن است پوشش کامل را حفظ کند، اما در عمل، روح حجاب را تضعیف می‌کند. وقتی چادر و پوشش به برند‌های خاص، قیمت‌های گزاف و تبلیغات لوکس گره می‌خورد، دیگر از مفهوم سادگی، وقار و برابری فاصله می‌گیرد.

بازگشت به اصل؛ پوشیدگی باوقار

حجاب باید به تقویت اخلاق دینی و اجتماعی کمک کند؛ نه‌اینکه حسرت نداشته‌ها را برانگیزد. اگر به دنبال تعظیم و تکریم حجاب هستیم، باید پوششی را ترویج کنیم که با هدف آن هم‌خانواده باشد: پوشیدگی، آراستگی، حریم‌داری و حرمت‌گذاری. در غیر این صورت، همان اتفاقی می‌افتد که فقها از آن یاد می‌کنند:

«ما قصد لم یقع و ما وقع لم یقصد»

یعنی آنچه قصد شده بود (ترویج حجاب)، تحقق نمی‌یابد و آنچه پدید آمده (تجمل‌گرایی)، مقصود اصلی نبوده است.