آفرین به بچه‌هایی که از فرصت‌های خوب و حتی کوچک زندگی، برای برنده بودن و رشد و داشتن آینده‌ای روشن به‌خوبی استفاده می‌کنند. با این روش، چشیدن طعم پیروزی برای بچه‌هایی چنین پرتلاش، مانند عسل، شیرین و لذیذ است.
عطیه گلدوی، دانش‌آموز پایه ششم مدرسه شهید میراب طرقی و ساکن شهرک طرق است. او ورزش را با رشته‌ی کاراته سبک وادوکای از کلاس سوم شروع کرده و اکنون صاحب کمربند بنفش و عنوان قهرمانی کشور در این رشته است. با عطیه گفتگو کرده‌ایم که می‌خوانید.
چرا کاراته را انتخاب کردی و چه هدفی از ادامه آن داری؟
یک مرتبه با خواهر بزرگم به باشگاه رفتیم که دیدم این ورزش چقدر خوب است و علاقه‌مند شدم.
حالا با کمبود امکانات ورزشی در حاشیه شهر، باز هم خیلی دوست دارم بتوانم روزی در مبارزات بین‌المللی شرکت و مقام کسب کنم، بعد هم مربی شوم تا بتوانم به بچه‌های منطقه خودمان کاراته یاد بدهم.
به‌نظرم ورزش برای بدن مفید است و با حس سرحالی که به ما می‌دهد از کسالت و بی‌حوصلگی خارج می‌شویم، اما فایده این ورزش برای من به‌جز اینکه بدنم سالم می‌ماند این است که کمکم می‌کند در آینده یک مربی شوم و با موفقیت‌هایم در سطوح بالاتر، عامل خوش‌حالی خانواده‌ام بشوم.
عطیه جان! از موفقیت‌هایت در این راه برایمان بگو.
اولین موفقیتم را یک‌ماه پس از اینکه باشگاه رفتم با کسب مقام سوم مشترک مسابقات استانی در رده سنی نونهالان تجربه کردم. پس از آن، در مسابقات کشوری سال ۱۴۰۱ در بخش کومیته با کمربند نارنجی توانستم مدال طلا و مقام اول را کسب کنم.
همان‌سال در مسابقات استانی مقام دوم و مدال نقره کومیته را به‌دست آوردم، سال بعد با کمربند آبی مقام سوم استان را کسب کردم و موفق به دریافت گواهی‌نامه سبک تکنیک‌های پایه وادوکای و کمربند بنفش شدم.
کسب مقام دوم کومیته و سوم کاتای استان موفقیت بعدی من بود تا اینکه تابستان امسال در مسابقات کشوری سبک، با کمربند بنفش مقام دوم و مدال نقره را از آن خود کردم.
شرکت در این مسابقات سبب شد لذت زیادتری از ورزشم ببرم، فنون بیشتری یاد بگیرم و به امید خدا بتوانم در آینده مقام‌های بهتری کسب کنم.
من هم اگر روزی مربی شوم به شاگردانم تکنیک‌های پایه و قوی را یاد می‌دهم تا در مسابقات با کسب مدال‌های رنگارنگ، اول خودشان و سپس خانواده‌هایشان خوش‌حال و امیدوار شوند.
چه فعالیت‌هایی را بیشتر دوست داری؟
در درس‌هایم موفق هستم، بازیگری و مجریگری را خیلی دوست دارم و در خانه برای خودم و مادرم اجرا می‌کنم، آرزویم این است که در کنار ورزش، روزی بتوانم یک بازیگر و مجری موفق و معروف شوم و به خواسته‌ام برسم.
اگر روزی بخواهم ورزش دیگری را انتخاب کنم دفاع شخصی خواهد بود. در مسیر موفقیت، خواهر و مادر و مربی‌ام خیلی به من کمک می‌کنند تا بتوانم ورزش را ادامه بدهم که از همگی آن‌ها ممنونم.
فکر می‌کنی چگونه می‌شود در کاری به پیروزی رسید؟
وقتی برای اولین مسابقه آماده می‌شدم هنوز یک‌ماه از شروع آموزش‌هایم بیشتر نگذشته بود و از فکر اینکه باید مبارزه کنم استرس داشتم، اما برای بار دوم مشتاق شدم و سعی و تلاشم را بیشتر کردم و با کسب مقام اول، ذوق و اشتیاقم به این ورزش بیشتر شد.
به همه دوستانم هم پیشنهاد می‌کنم ورزش و تلاش کنند تا سالم بمانند و خوب درس بخوانند که بتوانند در آینده در شغلی که دوست دارند مشغول به‌کار شوند.
ورود به ورزش کاراته را به دوستانت هم پیشنهاد می‌دهی؟
بله. یک دختر خوب در خانه وظیفه دارد به حرف پدر و مادرش گوش کند. باید بدانیم هیچ‌کس بهتر از خانواده دل‌سوز ما نیست.
اما ورزش‌های رزمی نه‌تنها برای دخترخانم‌ها خشن نیست که به اضافه شدن اعتمادبه‌نفس آن‌ها نیز کمک زیادی می‌کند، البته یادگرفتن هر ورزشی ابتدا سختی‌هایی دارد، اما با کمک مربی کمکم راه می‌افتیم.
من هم خدا را شکر تاکنون آسیبی ندیده‌ام، اما باید تحمل نرمش‌های سخت را داشته باشم تا بتوانم به پیروزی‌های درخشان‌تری دست پیدا کنم.