به گزارش شهرآرانیوز، شهید «حسین محرابی» را بسیاری از مردم مشهد با نام «شهید خندان» می‌شناسند؛ جوانی که در دفاع از حرم حضرت زینب (س) به شهادت رسید و لبخندش در عکس‌هایش، به نماد صبر و ایمان تبدیل شد. اما پشت این لبخند، خواهری ایستاده است که پس از شهادت او، مسیرش را ادامه داده؛ «آرام محرابی»، زنی که با تأسیس نخستین کانون ویژه خواهران شهدا در کشور، روایت ایثار را به حرکتی جمعی و فرهنگی بدل کرده است.
در خانه‌ای قدیمی با دیوار‌های ساده و تابلوی «بیت‌الرقیه(س)» بر سردر، زندگی و کار جهادی در کنار هم جریان دارد. حیاط خانه بوی خاطرات چهل‌ساله را می‌دهد؛ همان‌جایی که حسین از آنجا عازم شد و دیگر بازنگشت. اما حالا این خانه به پایگاهی برای روایتگری، همدلی و فعالیت‌های اجتماعی تبدیل شده است.
آرام محرابی می‌گوید ایده تشکیل این کانون از دل دلتنگی و احساس مسئولیتی آمد که پس از شهادت برادر در دلش زبانه کشید. او به بنیاد شهید سر می‌زد، جست‌و‌جو می‌کرد و به دنبال راهی بود تا «خواهران شهدا» را برای کار فرهنگی و جهادی کنار هم بیاورد. در سال ۱۳۹۸ توانست کانون «بیت‌الرقیه» را به ثبت برساند و با شعار «هر خواهر شهید، یک راوی»، حرکت تازه‌ای را آغاز کند.
{$sepehr_key_164071}
راه، آسان نبود. شماره‌های پراکنده، تماس‌های بی‌پاسخ و تلاش شبانه‌روزی برای یافتن خواهران شهدا، بخشی از آغاز این مسیر بود. اما بالاخره جمعی شکل گرفت؛ بیست نفر از خواهران شهدا، از جمله خانواده‌های شهیدان کاوه، عطایی، جهانی و رضوی، نخستین سفر معنوی‌شان را با هم به قم رفتند تا روایتگری را آغاز کنند. همان سفر، نقطه تولد حرکتی شد که امروز به بیش از هشتاد راوی رسیده است.
محرابی باور داشت روایت شهدا باید علمی و درست منتقل شود، پس کلاس‌های آموزش روایتگری راه انداخت تا هر خواهر، راوی شهید خود و بعد‌ها راوی شهیدان دیگر شود. در این کلاس‌ها حتی بانوانی که خود خواهر شهید نبودند، اما دل در گرو آرمان‌ها داشتند، به عنوان «خواهران معنوی شهدا» آموزش دیدند.
با آغاز همه‌گیری کرونا، فعالیت‌های حضوری متوقف شد، اما محرابی بیکار ننشست. او و بانوان عضو کانون، دوخت ماسک را به شکل جهادی آغاز کردند. از خانه به خانه رفت تا داوطلب جمع کند، و خیلی زود ۶۰ بانو در این کار همراهش شدند. تنها در چند روز نخست، هزار ماسک تحویل داده شد و بعد، روزانه تا چهار هزار ماسک دوخته می‌شد.
پس از فروکش‌کردن نیاز به ماسک، فعالیت‌های جهادی کانون در قالب کمک‌های معیشتی ادامه یافت. محرابی و همکارانش با جمع‌آوری کمک‌های مردمی، برای خانواده‌های نیازمند بسته‌های حمایتی و ماسک‌های پارچه‌ای تهیه کردند. آن‌‌ها همچنین در ایام مذهبی، دستمال‌هایی مزین به تصویر شهدا را میان مردم توزیع کردند تا یاد و نام شهدا در دل جامعه زنده بماند.
اما فعالیت این جمع تنها به امور فرهنگی و بهداشتی محدود نماند. اعضای کانون توانستند با کمک خیران، هزینه آزادی سه زندانی نیازمند را فراهم کنند و حتی برای بیماران کرونایی، دستگاه اکسیژن تهیه کنند.
آرام محرابی می‌گوید: «ما خواهران شهدا، گمنام‌ترین راویان این سرزمین هستیم. اگر برای هر شهید، خواهری وجود داشته باشد که روایتش را زنده نگه دارد، نام شهدا در دل مردم خاموش نمی‌شود.»
امروز، خانه‌ای که روزی مأمن خانواده‌ای داغدار بود، به پایگاه مهر و همدلی تبدیل شده است؛ جایی که زنان مؤمن و دغدغه‌مند، در کنار یاد برادران شهیدشان، عطر سیب و ایمان را در کوچه‌های شهر جاری کرده‌اند.