یک بی‌توجهی بزرگ رسانه‌ای در باشگاه پرسپولیس رقم خورد؛ ماجرا از آنجا آغاز شد که در صفحه رسمی باشگاه پرسپولیس، ویدئویی منتشر شد که حاوی توهین آشکار به باشگاه استقلال و هوادارانش بود؛ رفتاری دور از شأن یک رسانه رسمی که زیر نظر مدیران ارشد فعالیت می‌کند.
اینکه چگونه محتوایی با چنین بار توهینی از فیلتر تأیید گذشته، پرسشی است که مدیران باشگاه باید پاسخگوی آن باشند. این اتفاق را نمی‌توان صرفاً «اشتباه فردی» دانست؛ نشانه‌ای از ضعف ساختاری، بی‌تجربگی و نبود سواد رسانه‌ای در بدنه مدیریتی باشگاه است.
نکته نگران‌کننده‌تر آن است که این اتفاق درست چند هفته مانده به دربی حساس پایتخت رخ داده است؛ مسابقه‌ای که به‌طور طبیعی فضای روانی و هیجانی خاص خود را دارد و نیازمند آرامش و مدیریت دقیق است.
اما در سوی دیگر میدان نیز، رسانه رسمی باشگاه استقلال با انتشار واکنش‌هایی تند و گاه تحقیرآمیز نسبت‌به پرسپولیس، عملاً وارد همان بازی احساسی شد. به‌جای دعوت به احترام و حفظ شأن رقابت، ادبیات مقابله‌به‌مثل و کنایه جایگزین گفت‌وگوی فرهنگی شد. نتیجه این رویکرد، آغاز دربی در رسانه‌ها پیش از سوت آغاز بازی است؛ دربی‌ای که این‌بار نه در مستطیل سبز، بلکه در فضای مجازی آغاز شده و بیم آن می‌رود که دامنه‌اش به سکو‌ها و زمین مسابقه نیز کشیده شود.
در فوتبال حرفه‌ای دنیا، رسانه رسمی باشگاه‌ها زبان خرد، احترام و مدیریت هیجان هواداری است. اما در ایران، به‌ویژه در دو باشگاه پرطرفدار پایتخت، رسانه‌های رسمی گاه به میدان تخلیه احساسات و رقابت‌های کودکانه تبدیل می‌شوند.
اکنون که کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال وارد عمل شده است، انتظار می‌رود با نگاهی فراتر از مجازات، به اصلاح ساختار رسانه‌ای و آموزش سواد رسانه‌ای در باشگاه‌ها پرداخته شود. فوتبال ایران بیش از هر زمان دیگری به مدیریت ارتباطی مسئولانه و رسانه‌هایی با درک فرهنگی بالا نیاز دارد. در غیر این صورت، هر دربی نه جشن فوتبال، که میدان تازه‌ای برای نزاع و نفرت خواهد بود.
{$sepehr_key_165068}