به گزارش شهرآرانیوز، این روز‌ها درباره استقلال حرف زیاد است؛ از امیدی که دوباره در هواداران زنده شده تا نمایش‌هایی که گاهی برق می‌زند و گاهی خاموش می‌شود. اما وقتی بازی تا دقیقه ۱۵۰ کش پیدا می‌کند و تیمی که همه از قبل برنده‌اش می‌دانستند، این‌طور گرفتار می‌شود، یعنی یک جایی کار هنوز می‌لنگد. امید هست، انرژی هست، اما پاشنه‌آشیل هم هست و کاملاً نمایان.
پادیاپ، با نصف قیمت یک بازکن خارجی استقلال، بدون ستاره و بی‌سروصدا، استقلال را تا آستانه حذف کشاند. این یعنی تیم آبی هنوز با یک فشار تاکتیکی درست، با یک پرس حساب‌شده یا با بسته شدن یک بازیکن کلیدی، به‌راحتی گیر می‌افتد؛ و ماجرا دقیقاً همین‌جاست:
اگر حریفان بتوانند یاسر آسانی را از کار بیندازند، استقلال ناگهان از یک تیم هجومی تبدیل می‌شود به تیمی که نمی‌داند توپ را از چه مسیری باید جلو ببرد.
ساپینتو هم هرچقدر تلاش کند، تا امروز راه‌حلش اغلب یک چیز بوده: پناه بردن به هنر‌های فردی آسانی و حددادی. وقتی همه چیز قفل می‌شود، مربی نگاه می‌کند به شماره‌ای که می‌داند شاید یک چرخش، یک شوت، یک نفوذ یا یک ایده ناگهانی بیاورد. تاکتیک؟ هست، اما پایدار نیست. ساختار؟ هست، اما شکننده است.
تاجرنیا میلیارد‌ها خرج کرده؛ اما بخش زیادی از آن سرمایه اگذاری با خرید سحرخیزان و آزادی انگار توی جوب ریخته شده، تیم هنوز آن ثبات، آن وزن و آن «منطق هزینه‌کرد» را پیدا نکرده که بگوییم بیست میلیون دلار خوب خرج شده است.
از آن طرف، یاسر آسانی در میان این هیاهو دارد یک تنه استقلال را سرپا نگه می‌دارد؛ کاری که تیم‌های رقیب اگر کمی مطالعه و تحلیل داشته باشند، خیلی ساده می‌توانند جلویش را بگیرند. روزی که این مسیر بسته شود، استقلال باید جواب‌های تازه‌ای آماده کرده باشد—و فعلاً چنین پاسخی در زمین دیده نمی‌شود.
آخرش هم برمی‌گردیم به اصل ماجرا:استقلال ۲۰۲۵ تیم امیدوارکننده‌ای‌ست، اما هنوز تیم مطمئنی نیست. هنوز با یک مانع کوچک، یک پرس هدفمند یا یک روزِ معمولی از آسانی، می‌تواند لیز بخورد.