به گزارش شهرآرانیوز، نام حضرت زهرا (س) قرن‌هاست با نذر و دعا‌های زنان خراسانی گره خورده است؛ ارادتی که در سفره‌های حاجت، پخت آش‌ها و آیین‌های کهن شکل گرفته و شاید مشهورترین جلوه‌اش سمنوپزان باشد، اما حضور بانوی دو عالم در این سنت‌ها تنها به این موارد محدود نیست. خراسان و زنان مؤمنش رسم‌هایی فراوان دارند که با نام حضرت فاطمه (س) آمیخته است.
یکی از این آیین‌ها، «پخت آش ابودردا» است؛ رسمی زنانه که به روایت دکتر ابراهیم شکورزاده بلوری در کتاب عقاید و رسوم مردم خراسان، نام درست آن «ابوالدرداء» است. این نذر در صبح چهارشنبه آخر ماه صفر برگزار می‌شود. صاحب نذر، چادر بر سر و کاسه‌ای در دست، از خانه هفت زن—که نام یکی از آنها باید حتماً فاطمه باشد—حبوباتی برای پخت آش جمع می‌کند. سپس این حبوبات را با چند نوع سبزی مخلوط کرده، آشی می‌پزد و میان نیازمندان تقسیم می‌کند. این آیین آداب ویژه‌ای دارد؛ از جمله ساخت دو عروسک زن و مرد با شکم‌های پر از حبوبات و خواندن نماز هنگام پخت آش.
{$sepehr_key_169188}
«دیگچه حضرت زهرا (س)» نیز یکی دیگر از نذرهای ویژه چهارشنبه آخر صفر است. زنان هنگام پخت این دیگچه شمع روشن می‌کنند و نماز حاجت می‌خوانند. دیگچه پس از پخت به اتاقی خلوت برده می‌شود و در تمام این مدت نباید درِ ظرف باز شود یا مردان آن را ببینند. روشنایی اتاق نیز تنها باید با شمع یا چراغ تأمین شود و روشن کردن برق ممنوع است.
«آش اماج‌کماج» نذر دیگری است که با نام حضرت فاطمه (س) شناخته می‌شود. اجرای این نذر از شب سه‌شنبه آغاز می‌شود؛ زمانی که گروهی از زنان با پای برهنه و ظرفی در دست، به در خانه هفت زن به نام فاطمه می‌روند و آرد می‌گیرند. آرد‌ها با روغن و زعفران خمیر می‌شود و تا صبح فردا در اتاقی قفل‌شده می‌ماند؛ اتاقی که هیچ‌کس حق ورود به آن را ندارد. صبح سه‌شنبه، نزدیک طلوع آفتاب، هفت شمع در سینی گذاشته و تا ظهر روشن نگه داشته می‌شود. سپس زنان به پخت نان کماج و آماده‌کردن اماج می‌پردازند. در آغاز، صاحب نذر همراه با زنی پاک‌نهاد وارد اتاق می‌شود، دو رکعت نماز می‌خواند و یک دور تسبیح ذکر می‌گوید. خمیر به قسمت‌های مساوی تقسیم و نان کماج پخته می‌شود. باقی‌مانده خمیر نیز از صافی عبور می‌کند تا به شکل دانه‌هایی ریز، که در خراسان «اماج» نامیده می‌شود درآید و همراه با حبوبات به آش تبدیل شود. در پایان مراسم، زنی که در گذشته در خراسان «آتو» نام داشته و مرثیه‌خوان مجالس بوده است، روضه می‌خواند و زنان به شیوه خود عزاداری می‌کنند.