اما در فوتبال ایران این مفهوم ساده هم به معمایی پیچیده تبدیل شده است. سال‌هاست دربی را از این شهر به آن شهر می‌برند، اسم استادیوم‌ها مدام عوض می‌شود و هر بار یک محل جدید به عنوان «میزبان» معرفی می‌شود. مسابقه‌ای که باید طبیعی‌ترین شکل میزبانی را داشته باشد، عملاً تبدیل شده به یک پروژه جابه‌جایی بی‌پایان.
ماجرا همین امروز‌ها هم ادامه دارد. ۱۸ آبان، هیئت‌مدیره پرسپولیس اعلام کرد که بازی هفته دوازدهم مقابل استقلال قرار است در اراک برگزار شود. ۱۲ روز قبل از آن نیز سازمان لیگ رسماً همین موضوع را اطلاع‌رسانی کرده بود تا بحث‌هایی که درباره شیراز، مشهد و چند شهر دیگر مطرح بود، به پایان برسد.
اما فوتبال ایران جایی نیست که یک تصمیم به این راحتی تمام شود. در ۲۴ ساعت گذشته دوباره موج شایعات درباره تغییر محل برگزاری دربی بالا گرفت؛ حتی مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال، خودش احتمال جابه‌جایی مجدد را مطرح کرد. با این حال، پرسپولیس این موضوع را رد کرده و اعلام کرده که میزبانی در اراک را حفظ می‌کند و تمام مقدمات حضور در این شهر را انجام داده است. در نتیجه، اگر اتفاق تازه‌ای رخ ندهد، دربی هفته بعد در ورزشگاه امام خمینی (ره) اراک برگزار خواهد شد.
دربی‌ای که بین دو تیم تهرانی است، اما در شهری غیر از تهران انجام می‌شود؛ و این دقیقاً همان نقطه‌ای است که تناقض فوتبال ما شکل می‌گیرد: وقتی مسابقه دو تیم تهرانی در شهری دیگر برگزار می‌شود، اساساً نمی‌توان نام «دربی» را بر آن گذاشت. دربی بدون شهر مشترک، بدون خانه مشترک و بدون استادیوم ثابت، چیزی شبیه یک عنوان خالی است که فقط از سر عادت تکرار می‌کنیم.
با وجود این آشفتگی، هنوز هم از این بازی به عنوان «یکی از بزرگ‌ترین دربی‌های دنیا» یاد می‌کنیم؛ در حالی که برای بزرگ‌ترین بازی فوتبال کشور حتی یک ورزشگاه ثابت و امن در شهر میزبان طبیعی‌اش وجود ندارد. استقلال و پرسپولیس باید برای مهم‌ترین مسابقه فصل‌شان دست به دامان شهر‌های دیگر شوند؛ خانه‌به‌دوش و بلاتکلیف.
این داستان احتمالاً در دوره‌های بعد هم ادامه خواهد داشت؛ حکایتی که بیش از هر چیز، نشانی است از بی‌تدبیری مزمن در مدیریت فوتبال ایران. فوتبالی که حتی ساده‌ترین بخش یک تقویم مسابقات—ثابت بودن محل دربی—را نمی‌تواند تضمین کند.