خانواده در نگاه قرآن، کانونی مقدس و بستر رشد و تعالی انسان‌هاست. در این نهاد، زن و مرد نه در تقابل، بلکه در تکامل یکدیگر نقش‌آفرینی می‌کنند. اسلام با ارائه الگویی متعادل، از یکسو نگاه سنتی که زن را به مثابه یک شیء محدود می‌کند و از سوی دیگر نگاه غربی که او را به «انسان بی‌پناه» تبدیل می‌کند، نقد می‌کند. الگوی قرآنی، «انسان کریمه» است، زنی که هم به عنوان انسان مورد احترام است و هم هویت زنانه‌اش در جامعه نادیده گرفته نمی‌شود.
زن و مرد در بعد انسانی مشترکات بسیاری دارند و هر دو می‌توانند به مراتب عالی کمال دست‌یابند، اما از جهت نقش‌های تکوینی، حقوقی و کنشگری، تفاوت‌هایی وجود دارد که باید توجه داشته باشیم این نه به معنای برتری یکی بر دیگری، بلکه به منظور تحقق عدالت و تعادل در نظام خانواده و جامعه است.
نکته مهم این است که نقش مادری و همسری برای زن، نه تنها کاستی نیست، بلکه جلوه‌ای از کرامت و تأثیرگذاری او در تاریخ است. از سوی دیگر، مرد نیز در نقش همسری و پدری، مسئولیت‌های ویژه‌ای دارد و قوام خانواده در گرو تعامل عاطفی، اخلاقی و مسئولانه هر دو طرف است. اسلام تأکید می‌کند که خانواده باید بر پایه «مودت و رحمت» استوار باشد، نه بر اساس قوانین خشک حقوقی.
در این منظومه، زن و مرد با حفظ هویت و کرامت ذاتی خویش، در مسیر رشد متقابل گام برمی‌دارند و خانواده را به محیطی امن و معنوی برای تربیت انسان‌های الهی تبدیل می‌کنند. در قلب خانواده از منظر قرآن، مفهومی عمیق‌تر از یک قرارداد حقوقی ساده نهفته است، مفهومی به نام «مودت و رحمت» (محبت پایدار و جلوه‌های مهربانی).
این دو کلیدواژه، اساس رابطه زن و مرد را تشکیل می‌دهند و نقش‌های آنها را از حالت تکلیف‌محور صرف، به یک پیوند عاطفی و معنوی ارتقا می‌دهند. مودت (محبت پایدار): این فراتر از یک علاقه زودگذر است. مودت به معنای ایجاد یک دوستی عمیق و ریشه‌دار بین زن و شوهر است.
در این فضا، مرد تنها «نان‌آور» نیست، بلکه همان‌طور که نیاز طبیعی یک زن ایجاب می‌کند، «پناهگاه عاطفی» همسرش است. زن نیز تنها «مدیر خانه» نیست، بلکه «مایه آرامش و انس» شوهرش است (وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها). نقش‌ها بر اساس این محبت متقابل تعریف می‌شود؛ مرد برای جلب رضایت همسرش تلاش می‌کند و زن برای ایجاد محیطی پر از مهر و محبت برای شوهرش می‌کوشد.
رحمت، این مفهوم، چتر حمایتی است که بر سر تمامی اتفاقات خانواده سایه می‌افکند. رحمت یعنی به عنوان یکی از مهم‌ترین نکات زندگی، هر یک از زن و شوهر در رویارویی با خطا‌ها و کاستی‌های همسرش، گذشت و بزرگواری پیشه کند. به معنای آن است که زن در شرایط سختی و فشار بر شوهرش، با شکیبایی و حمایت عاطفی خود، پناهگاه او باشد.
{$sepehr_key_170487}
این مهربانی متقابل، فضای خانواده را از حسابگری حقوقی خارج می‌کند و آن را به محیطی برای رشد و اصلاح و آرامش تبدیل می‌کند. در این الگو، قوامیت مرد که در قرآن ذکر شده است، نه یک امتیاز برای سلطه، بلکه مسئولیتی در سایه مودت و رحمت تفسیر می‌شود.
مانند سرپرستی یک باغبان که مسئولیت حفظ و رشد گل‌ها را بر عهده دارد، نه تسلط بر آنها. در مقابل، نقش محوری زن در خانواده نیز نه یک محدودیت، بلکه قلب تپنده این باغ است که با عاطفه و مهر خود، حیات و معنابخشی را در کانون خانواده جاری می‌کند. پس خانواده آرمانی در اسلام، جایی است که زن و مرد، یکدیگر را در سایه مودت و رحمت کامل می‌کنند و نقش‌هایشان نه برای رقابت، بلکه برای همکاری و رسیدن به مقام «انسان کریمه» طراحی شده است.